Varlığımın bir
guĢesi tesevvürüne getirdiyinden qıĢqıraraq bu otaqdan qaçır. Özümü
tamamile itirmiĢem.
– Sene zerer yetirmeyecem, AnasteyĢa, – onun boz gözleri yalvarır
ve men anlayıram ki, Kristian heqiqeti deyir. Elimi uzadıram, o meni
otaqdan çıxarır.
– Gel sene daha bezi Ģeyleri gösterim, – aĢağı qayıtmaq evezine,
Kristian oyun otağından (buranı bele adlandırır) çıxaraq, sağa dönür ve
dehlizle gedir. Bir neçe qapıdan keçirik ve nehayet, sonuncuya çatırıq. Bura
yataq otağıdır: ortada, birce rengli lekesi olmayan ikiadamlıq böyük çarpayı.
Her Ģey: divarlar, mebel, yataq desti tam ağdır. Durum soyuq ve sterildir,
amma ĢüĢe divar arxasından Sietlin heyretamiz menzeresi açılır.
– Senin otağın. Onu öz isteyine uyğun bezeye bilersen.
– Menim otağım? Ġsteyirsen ki, bura köçüm? – dehĢetimi gizlede
bilmirem.
– Bütün müddete deyil. Deyek ki, Cüme günü axĢamından Bazar
gününe qeder. Bunu müzakire ede bilerik. Eger istesen, elbette, – deye
inamsız Ģekilde o elave edir.
– Men burda yatacam?
– He.
– Tek?– He. Axı men artıq sene demiĢem ki, hemiĢe tek yatıram. He, birce
o hadise istisna olmaqla, senin küpüne qeder içdiyin gün, – deyesen, o,
sözünü sonadek demir.
Dodaqlarımı kip sıxıram. Sadece baĢıma girmir: meni, tamamile
kömeksiz qızı xilas elemiĢ ve üreyim bulanarken mene dayaq olmuĢ
mehriban, qayğıkeĢ Kristian, sen deme, ezazil adam, zencirler ve qamçılar
heveskarı imiĢ...
– Bes sen harda yatırsan?
– Menim otağım aĢağıdadır. Gedek, sen, yeqin ki, acmısan.
– Nese iĢtaham itdi, – deye qıcıqlı cavab verirem.
– Sen yemek yemelisen, AnasteyĢa, – meni astaca dürtmeleyir ve
elimden tutaraq özüyle aparır.
Yeniden neheng zalda peyda olub heyecan ve qüsseden ezab
çekirem, sanki uçurumun kenarındayam ve qerar qebul etmeliyem: aĢağı
tullanım, ya yox?
– BaĢa düĢürem ki, seni qaranlıq bir yola sövq edirem, AnasteyĢa.
YaxĢı-yaxĢı fikirleĢ. Belke, nese soruĢmaq isteyirsen? – deyir o ve elimi
buraxaraq metbexe gedir.
Ġsteyirem. Amma neden

<< 1 ... 87 88 [89] 90 91 ... 108 >>