Nece duymaz, nece qanmaz, eslinde nece sınmaz idin. Neler geler, neler keçer, sen bilmezdin. Qaranlıq dünyadan işıqlı cahana qedem qoymuşdun. Bir evin, bir ocağın sevinci olmuşdun. (Şükür ele ki, üstünde bir mektubla namelum bir qapı arxasına qoyulmamısan, iki insanın düşünülmemiş qovğasının qurbanı olmamısan) Ananın qızılgül qoxulu laylalarında itib-batardın her şeyden xebersiz. Qayğının, ağrı-acının, itkinin, yoxluğun ne olduğunu bilmeden. Eslinde varlığın da menasını anlamadan, çünki senin her kesin, her şeyin var idi. Var olanda yoxluğun ne olduğu bilinmez ki… Göz açdığın heyatın ancaq şirinini-balını, sevincini-şadlığını dadmışdın… sene ne var idi ki, onların dadını bilmeyenlerden. Belece böyüdün… İndiyedek ancaq gelenlerini bildiyin dünya sene yavaş-yavaş gedenlerin de olduğunu öyretmeye başladı. Nazı, duzu, qızı olduğun nenen, baban köçende dadlı dünyandan, keder kök atmağa başladı sinende. Eslinde onda da itkinin ne olduğunu bilmirdin ki… (heç indi de bilmirsen) Bes niye ağlamışdın o qeder? Heee, balaca. Körpeliyinden qayğı, sığal, ezizleme gördüyün heyat deyişmişdi onda. Axı ana qoynu isitmişdi hemişe seni. Ata qayğısı güc vermişdi fidan tek üreyine. Nene, baba, emi, bibi, xala, dayı nevazişinden xeberin var idi, onların olmadığı bir heyatdan yox. Onların olmağı ve bir gün xatırlanmağı nece gözeldir…
Yadındadı, bir defe seni kende, nenengile qalmağa göndermişdiler bir neçe günlüye. Amma sen döze bilmedin bu qeder bele ana-atandan ayrı qalmağa. Uşaq bicliyinle yemeyib-içmeyib ağladın ki, gelib seni aparsınlar. İsteyine çatdın. Atan geldi seni aparmağa. Nece ayaqyalın qaçmışdın qucağına. Şıltaqlığın bir yana, könlünü almaq üçün qeşeng bir paltar da almışdı atan sene. Sense onu eynine balacalaşsa bele, yene geyinerdin. Hele bir gelinciyin vardı. Ona ad qoyar, saçlarını darar, “nazını çekerdin” senin nazını çekdikleri kimi. Hemişe sene bir konfet verende, birini de qonşuluqdakı refiqen üçün isterdin. Hele o gülüşün heç yadından çıxarmı? Ezizlerin gülüşünü

[1] 2 >>