eşitmek üçün neler etmezdiler… Nağılları çox severdin, en çox da sonunu. Göyden üç alma “düşerdi” axı. Unudularmı o sip-sirin uşaqlıq xatirelerin? Yeqin en çox da xatırladığın o qırmızı donundur. “Bir, iki – bizimki… doqquz, on – qırmızı don” deyib fırlananda nazından Yer-Göy dağılardı. Bilirsen, kimsesiz uşaqlar evinde bir qızcığazın cırılmış paltarını görende, senin o qırmızı donun üreyimi qana dönderdi, ele donun kimi. Axı onların da ele donları varmı ki, nazlanmaqlarını demirem, geyinende qırıq ürekleri sevine heç olmasa. Bilirsen, ay balaca, donları bir terefe , qoynuna sığınacaqları anaları yoxdu senin kimi. Şıltaqlıqlarına dözecek ataları yoxdu. Senin ölümüne göz yaşı tökdüyün nene-babaları bele yoxdu. İsti ocaqları, yuvaları yoxdu. Bu ocaqda sığal görmeyibler ki, gelinciklerine de sığal çeksinler. Onların nağılları, nağıl söyleyenleri yoxdu. Nağıl sonundakı almaları ise arabir onlara baş çeken qonaq ellerinden gözleyirler. Onlara bir konfet verende, bölüşmeyi düşünmürler. Onların heç qonşuluqda refiqeleri bele yoxdu axı. (Onların neyi var ki?…) Onların anası-atası da, bacısı-qardaşı da, dostu-refiqesi de bir yuva altındadır. ( İlahi, o körpe ürekler nece dözür bir bu qeder yoxluğa? Çox zaman qedrini bilmeyib, naşükürlük etdiyimiz üreyimizde, yanımızda, elimizde var olanlara çox şükür)
Bağışla, balaca, senin saf-temiz uşaqlığına, sirin-şeker nağıllarına zeher qatmaq istemezdim. Ancaq… ne bilim. Düşünürem ki, axı niye onların da bele bir keçmişi, uşaqlığı olmasın? Geleceyin mengenesinde sıxılanda xatırlayalar, bir anlıq tebessüm qona üzlerine. Sualıma cavab vere bilmesen, heç olmasa, onlarçün bir şey et. Mektubumu onları bu keçmişden ve gelecekden mehrum edenlere, yada salmayanlara gönder. De ki, körpe ürekleri menen öldürmesinler. Bu, fiziki ölümden de beterdir.

<< 1 [2]