xeberdir.
Qapı açılır ve Keyt içeri daxil olur. О gülümseyir, amma ağladığımı
görüb o deqiqe üzünü turĢudur.
– Ana, sağollaĢmaq vaxtıdır. FikirleĢerem, belke geldim. Sağ ol.
– Ezizim, kiĢilere ciddi yanaĢma, sen hele çox cavansan. Kefin
istediyi kimi yaĢa.
– He, ana. Seni sevirem.
– Men de seni çox sevirem, Аna. Özünü qoru.
Desteyi qoyur ve Ketrin Kavana ile üz-üze qalıram. O, amansız
nezerle mene baxır.
– Nedi, bu pulu baĢından aĢan sefeh yene xetrine deyib?
– Yox… buna benzer… e-e-e… he.
– Onu cehenneme yolla. Kristianla tanıĢ olduğun vaxtdan sen özünde
deyilsen. Seni heç vaxt bele görmemiĢem.
Ketrin Kavananın ağ-qara dünyası sade ve Ģeffafdır. Onda boz
rengin sirli, bulanıq ve elle tutulmaz çalarları yoxdur. Menim dünyama xoĢ
gelmisiniz!
– Otur, gel söhbet edek, Ģerab içek … He-e, Ģampan içmisiz! – Keyt
ĢüĢeni tedqiq edir. – Pis deyil a.
Men könülsüz gülümseyir ve ürkek nezerle divana baxıram. ―Hm…
oturmaq‖.
– Sene ne olub?
313
www.vivo-book.com
– YıxılmıĢam ve dalım yere deyib.
Sözlerime Ģübheyle yanaĢmaq esla ağlına gelmir, halbuki bütün
VaĢinqton Ģtatında yeriĢini nizamlaya bilen yegane adamam. Heç vaxt
fikirleĢmezdim ki, buna sevinecem. Ehtiyatla otururam, her Ģeyin ele de pis
olmadığına çox heyretlenerek ve keyte baxıram. Qefilden beynimde
Kristianla ―Hitman‖ otelindeki söhbet peyda olur: ―Eger menim olsaydın,
dünen elediyine göre hele bir hefte oturmaq çetin olacaqdı‖. Men yalnız
―eger menim olsaydın‖ sözlerine fikir vermiĢdim, hergah ele o vaxtlar da
düĢüncemde heyecanlı fikirler peyda olurdu. O an özümü itirmiĢdim ve
baĢıma eĢq vurmuĢdu, onları göre bilmezdim.
Keyt bir ĢüĢe qırmızı Ģerab ve yuyulmuĢ fincanlarla geri qayıdır.
– He, baĢlayaq?
О, Ģerab dolu fincanı mene uzadır. Çetin ki o, ―Blanje‖den dadlı
olsun.
– Аna, eger bu sefeh ciddi münasibetlerden çekinirse, onu unut.
Eslinde, sözün düzü, men neyise baĢa düĢmürem. BuraxılıĢ merasiminde
qebuldan sonra o, gözünü senden çekmirdi, senin her bir hereketini

<< 1 ... 128 129 [130] 131 132 ... 313 >>