qoy fikirleĢsin. Noutbuku qetiyyetle qapadıram, eslinde
bu qetiyyeti özümde hiss elemir ve yatağa uzanıram. Gece çırağını
yandırıram ve tavana baxıram. Gün yaman yorucu oldu: baĢdan-baĢa esebi
telatümler... Reyle vaxt keçirmek xoĢ oldu. О, pis görünmür ve ne qeder
qeribe de olsa, Kristianı destekleyir. Hele çenesiboĢ Keyti demirem.
Kristianın bir vaxtlar aclıq çekmesi barede etiraf. Bu nece olub, lenet
Ģeytana? Ġlahi, maĢın. Men Keyte maĢın barede heç ne demedim!.. Kristian
meni iĢe saldığını heç düĢünmeyibmi?
He, bir de bu gün o, ilk defe meni vurdu. Meni heç vaxt
döymeyibler. BaĢımı gör ne cür iĢlere soxmuĢam. Keytin geri dönmesi göz
yaĢlarımı saxlamaqda mene kömek oldu, amma indi onlar asta-asta
gözlerimden, gicgahlarımdan qulaqlarıma doğru süzülür. Men emosional
baxımdan qılaflı bir adama aĢiq olmuĢam ve bu eĢqden düz-emelli bir Ģey
alınmayacaq – taqetsiz halda bunu anlayıram. Öz etirafına göre o, zülmün
elli çalarına meruz qalıb. Nece? Niye? Bu, elbette, dehĢetdir ve Kristianın
uĢaq vaxtı dözülmez iĢgencelere meruz qalması fikrinden men daha
möhkem ağlayıram. ―O bir az normal olsaydı, seni isteyerdi‖, –
tehtelĢüurum kinayeyle qeyd edir ve qelbimin derinliyinde onunla razıyam.
Üzümü balıĢla gizledirem ve sanki Ģlüzler açılır – uzun illerden sonra ilk
defe ağlayıram ve özümü toxtada bilmirem.
Zülmet geceden meni Keytin qıĢqırığı ayırır.
―Burda ne ölümün var?‖
―Yox, olmaz!‖
318
www.vivo-book.com
―Bu defe baĢına ne oyun açmısan?‖
―GörüĢdüyünüz vaxtdan o, daim ağlayır!‖
―Hünerin var, ora giresen!‖
Kristian otağıma dürtülür ve salamsız-kelamsız iĢığı yandırır. Men
ixtiyarsız büzüĢürem.
– Ġlahi, Ana! –Kristian donquldanır, iĢığı söndürerek yanıma cumur.
– Burda ne iĢin var? – hönkürtü arası güce teleffüz edirem.
Bax da, heç cür toxtaya bilmirem. Kristian gece çırağını yandırır ve
men yene gözlerimi qıyıram. Keyt içeri girir ve qapı ağzında dayanır.
– Ġsteyirsense, bu düdemeni çöle atım? – o soruĢur, termo-nüve
düĢmençiliyi

<< 1 ... 131 132 [133] 134 135 ... 313 >>