yere serilirik ve Kristianın elleri meni nevaziĢli esarete alır.
Üzümü onun sinesinde gizledirem. QarıĢdıraraq onun misilsiz qoxusunu
içime çekirem. Sıxılma. Bu sözü mantra kimi tekrarlayıram. Barmaqlarımı
onun sinesinde gezdirmek isteyirem, naxıĢlar çekerek, amma özümü
çekindirirem, çünki onun toxunuĢu sevmediyini bilirem. Sakitce uzanmıĢı,
içimize çekilmiĢik. Kristianda erimiĢem... son damlayadek eriyirem.
– Menden qan gelir, – aybaĢımı xatırlayaraq pıçıldayıram.
– Vecime deyil, – o donquldanır.
– Görürem, – quru terzde deyirem.
– Bu, seni narahat edir?
Bu, meni narahat edirmi? Yeqin ki he, amma vecime deyil. Küreyimi
döĢemeye direyir ve aĢağıdan-yuxarıya boz-bulanıq gözlere baxıram.
– Azacıq bele yox.
Kristianın dodağı qaçır.
– Gel vannaya girek.
О, qollarını açır. DöĢemeden qalxmaq isteyir. Qefilden onun
sinesinde yumru çapıqlar görürem. ―Bu, suçiçeyi izleri deyil, – deye ani
olaraq düĢünürem, – Qreys dedi ki, o bu xesteliyi tutumayıb‖. Lenet
Ģeytana… çapıqlar yanıq izine benzeyir. Bes onda nedendir? Ani çözüm
517
www.vivo-book.com
meni dehĢet ve nifretden üzümün ağarmasına mecbur edir. Siqaretler.
Amma bunu kim edib: missis Robinson, onun esl anası, kim? Belke baĢqa
bir izah var, mense yersiz yere yamanlayıram, içimde deli bir ümid
alovlanır.
– Noolub? – Kristian heyecanla mene baxır.
– Çapıqların... axı bu, suçiçeyi deyil?
Bir anlığa Kristian susur, özüne qapanır: sakitlik ve temkin
ehtiyatlanma, hetta qezeble evezlenir. Üzü tutqunlaĢır, dodaqları nazik,
möhkem xetde sıxılır.
– Yox, suçiçeyi deyil, – qırıq-qırıq deyir, görünür, mövzunun
derinliyine getmek istemir; sonra qalxır, elini mene uzadır ve meni yerden
qaldırır.
– Mene bele baxmaq lazım deyil, – ellerini çekerek deyinir.
Üzüm alovlanır ve gözlerimi aĢağı endirirem, indi tam eminem ki,
kimse siqaretleri Kristianın sinesine basaraq söndürüb. Özümü pis hiss
edirem.
– Bunu o edib? – neticeni düĢünmeye macal tapmamıĢ soruĢuram.
Kristian susur. Gözlerimi qaldırır ve

<< 1 ... 247 248 [249] 250 251 ... 313 >>