öyrenmemiĢem.
Sesin ahengi oynaqdır… onun ehvalı bele tez nece deyiĢir? Onunla
yarıĢa bilmirem.
Kristian iĢareyle ofisiant qızı çağırır ve hesabı getirmeyi xahiĢ edir.
HesablaĢaraq yerinden qalxır ve elini mene uzadır.
– Gedek.
Elimi eline alaraq o, meni yeniden maĢına doğru aparır. Tamamile
qefilden bizim temasımız bele normal, bele yaxındır. Men ele mehz bunu,
adi, ince jesti menimle otaqda… Qırmızı ağrı otağında elemek istediyi ile
uzlaĢdıra bilmirem.
***
176
www.vivo-book.com
Olimpiadan Vankuvere qeder olan yolda her ikimiz susuruq, öz
düĢüncelerimize teslim olmuĢuq. Saat beĢe doğru eve çatırıq. Pencerelerde
iĢıq yanır – Keyt artıq qayıdıb. EĢyaları toplayır, eger elbette, o tekdirse,
Eliotsuz. Kristian motoru söndürür; ayrılıq vaxtı yetiĢib.
– Ġçeri keçersen? – soruĢuram. Onu buraxmaq istemirem.
– Yox, iĢlerim çoxdur, – deye cavab verir temkinli simasıyla.
Barmaqlarımı bururam baxıĢı anlamayaraq. Qefilden hissiyyata
qapılıram: o, çıxıb gedir!.. Кristian elimi tutur ve dodaqlarına toxundurur,
xefifce öpür ovcumun arxa terefini, köhne deble, ezizleyerek. Kövrelirem.
– Ġstirahet günlerine göre sağ ol, АnasteyĢa. Bu… ela idi. ÇerĢenbe
günü? Seni iĢden götürecem?
– ÇerĢenbeyedek, – deye pıçıldayıram.
Kristian yeniden elimi öpür ve onu dizime buraxır. Sonra maĢından
çıxır ve serniĢin qapısını menim üçün açır. Niye özümü birden-bire terk
edilmiĢ ve tenha hiss edirem? Boğazım düyünlenib. Esas mesele – bunu üze
vurmamaqdır. Tebessümle maĢından çıxıram ve cığırla eve doğru gedirem,
bilerek ki, qarĢıda meni Keytle görüĢ gözleyir. Yarı yolda çevrilirem ve
Kristiana baxıram. ―BaĢını dik tut, Stil‖ – deye özümü ruhlandırıram.
– Yeri gelmiĢken, eynimde senin tumanındır, – gülümseyirem ve o
göre bilsin deye boks tumanından rezin qaytanı çıxarıram. Kristianın ağzı
açıla qalır. Sen bir reaksiyaya bax! Ehvalım o deqiqe yaxĢılaĢır ve men
qürurla eve doğru gedirem, bir ayağım üstde atılıb-düĢmemek üçün
çetinlikle özümü saxlayaraq. Ura! Daxili

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 313 >>