yanaĢıram.
Qefilden onun sesi qüvvetlenir, qorxu ve telaĢ yox olur – evvelki
Kristian yerine qayıdır. Bunu sesinin ahenginden, elini belime nece
qoymasından duyuram ve otaqdakı atmosfer o dem deyiĢir.
Gözlerimi qapadır, zerbeni qebul etmeye hazırlaĢıram. Ve Kristian
vurur. Zerbe ehtimallarımı doğruldur. QıĢqırır, ağrıdan boğuluram.
– Say, АnasteyĢa, – emr edir.
– Bir! – söyüĢ kimi çığırıram.
О, yeniden meni vurur ve yandırıcı ağrı kemerin uzunluğu qeder
çekir. Lenet, nece de ağrıdır!
– Ġki! – bağırıram. Çığırtı rahatlıq getirir.
Xırıltılı, kesik-kesik teneffüsü eĢidirem. Özümse gücle nefes alır,
ümidsizcesine ruhi qüvve tapmağa çalıĢıram: iztiraba dözmek üçün. Kemer
yeniden bedenime hopur.
633
www.vivo-book.com
– Üç! – Göz yaĢlarım qefilden yağır. Lenet, bu, düĢündüyümden de,
Ģapalaqdan da ağrılıdır.
– Dörd! – zingildeyirem. Göz yaĢlarım su yerine axır. Ağlamaq
istemirem ve özümü ele ala bilmemeyime acıqlanıram.
Daha bir zerbe.
– BeĢ. – Boğuq hıçqırtı boğazımdan çıxır ve bu an men Kristiana
nifret edirem. Daha bir defe dözmeliyem... daha birine. Arxam od tutub
yanır.
– Altı, – koredici ağrı arasından pıçıldayıram. Kristian kemeri kenara
atır ve meni bağrına basır, boğularaq ve merhemetle dolu halda... amma onu
tanımaq bele istemirem.
– Burax meni... yox… – Onun qolları arasından çıxıram. – Mene
toxunma! – fısıldayıram; qeddimi düzeldir, qezeble ona baxıram ve onun
heyretli nezerleriyle üzleĢirem.
– Ġstediyin bu idi? Meni? Bu cür? – xalatın qollarıyla burnumu
silirem.
Kristian heyecanla mene baxır.
– Lenete gelmiĢ köpek oğlu.
– Ana, – o, sarsılmıĢ halda mızıldanır.
634
www.vivo-book.com
– Adımı çekme... mene ―Ana‖ deme! Evvelce öz poxunu
aydınlaĢdır, Qrey! – Keskin Ģekilde çevrilir ve otaqdan çıxıram; qapını
arxamca seliqeyle bağlayıram.
Artıq dehlizde qapının desteyinden yapıĢıb durur ve bir anlığa
qapıya söykenirem. Hara gedim? Ne edim? Qaçım? Qalım? Qezebden
özümde deyilem, üzümden yandırıcı göz yaĢları axır ve men

<< 1 ... 304 305 [306] 307 308 ... 313 >>