Göyden üç alma düşmedi

Biri var idi, biri yox idi. Qefesde bir quş yaşayırdı. Her defe o qefesden açıq semaya baxır, küleyin sesini dinleyir, o ağacdan bu ağaca uçan quşlara tamaşa edirdi. Yazıq quşcuğazın derdi böyük idi. O da diger quşlar kimi azad, temiz, sonsuz semada qanadlarını çırparaq uzaqlara uçmaq isteyirdi. Herden başqa quşlar qefesin yanında qonub ona teeccübe baxırdılar. Onlar quşun qefesde nece tek yaşadığını başa düşe bilmirdiler.Yazıq quş ise ağacların budaqlarında özüne yuva qurub balalarını böyütmek, yazda çiçeklerin etrini alıb, payızda gölmeçelerde çimmek isteyirdi. Günlerin bir günü quşun sahibi qefesin qapısını bağlamağı unudur. Quş parlaq semaya baxır, küleyin sesini dinleyir. Qefesin açıq qapısından uçuşan quşlara tamaşa edir. Ağaclardakı yuvaları görür, çiçeklere baxır.Uçsun ya yox? Seçimini etmek isteyir. Ele bütün günü bu seçim qarşısında düşünür. Günün sonunda quşun sahibi gelib qefesin açıq olduğunu görüb yavaşca qapını bağlayır.
Heyatımızda ele anlar olur ki, edilecek seçim bütün taleyimizi deyişir. Ayseli qaçırtmaqla men heyatımın en böyük sehvini etdim. Amma Ayseli qaçırtmaqla men hem de heyatımın en böyük düz seçimini etdim.Yol boyu bir kelme de damışmadıq. Axşam düşende ocaq qaladım. Hava ele de soyuq deyildi. Göyün üzüne o qeder ulduz sepelenmişdi ki, heç bizim estradada o qeder ulduz olmazdı. Yene de Ayselden gözlerimi çeke bilmirdim.Menim yalançı şahzadem.Tesadüf ve Taleyim.Bezen insanlar bir birileri üçün o qeder yaxın olurlar ki, heç danışmağa da ehtiyac qalmır.Amma sükut sonsuz davam ede bilmezdi. Ilk olaraq men dedim:
- Soyuq deyil?
-Yox , soyuq deyil. Olar bir sual verim?
-Ver.
- Sen yaxşı insansan?
Men bir az duruxdum:
-Ne bilim vallah, özüne göre hamı yaxşıdı. Amma hele adam öldürmemişem. Bilmirem, bu meni yaxşı edir ya yox. Bes sen? Sen yaxşısan?
Aysel gözlerini qaçırtdı:
- Yox, men yaxşı deyilem. Men çox pis adamam. Hemişe başqalarına paxıllıq elemişem.Yad adamlarla ikiüzlü, doğma adamlarla soyuq olmuşam.

[1] 2 3 >>