Keçmişde bir qaniçen, istilaçı hökmdar vardı. Işi-peşesi müharibe elemek, ölkeleri viran qoymaq, çapıb-talayıb qenimet yığmaq, xezinesini qızıl-gümüşle doldurmaq idi. Bu xezinenin qeribe bir sirri vardı. Qapısı ancaq çölden açılırdı. Açarın biri hökmdarda, o birisi ise xezinedarda idi. Qapı gerek ehtiyatla açılaydı. Örtüldüse onu içeriden açmaq mümkün deyildi. Padşah bir gün yene böyük qenimetle seferden qayıtmışdı. Xezinedeki daş-qaşa, qızıl-gümüşe, zengin servete tamaşa elemek üçün xezineye yollandı. Sirli qapı hökmdarı meşğul elemeye başladı: “Göresen ne sebebe qapı örtülür, ama açılmır?”. Bu fikir içinde padşah xezinenin qapısını açanda ehtiyatsız terpendi. Qapı örtüldü. Heç kesin xeberi olmadan o içeride qaldı.
Bir gün, iki gün, üç gün keçdi. Padşah aclığa tab getire bilmirdi. Gördü ki, burda qalıb ölecek. Oğluna bele bir mektub yazdı:
“Oğul, ALLAH anlayandır. Taleyim ele getirdi ki, ölkeler feth eleyen atan xezinede acından öldü. Bu qeder qızıl, daş-qaş birce hefte meni yaşada bilmedi. Bir xezine bir çöreyi evez ede bilmedi. Indi başa düşdüm ki, bundan ötrü bu qeder qan tökmeye deymezmiş. Ölkeni sülhle idare ele. Daş-qaş, qızıldan, var-dövletden ötrü müharibe eleme, qan tökme. Xezineni boş saxla. Teki anbarların taxılla, teknelerin çörekle dolu olsun. Qızıl insanı yaşada bilmez, çörek yaşadar. Qızıl yeyilmez, Çörek yeyiler!!!