Men her şeyi düşünmüşdüm.Qarşımıza yırtıcı heyvanların çıxmasından, zelzeleye qeder. Amma yadımdan çıxmışdı ki, bu xaraba dünyada torpaqları bir-birinden ayıran tikanlı serhedler var. Düzdü, yaxınlıqda esger yox idi, amma bizi izleyirdiler. Onlar görünmeseler de yaxındaydılar. En uzağı 20 deqiqeye bize çata bilerdiler. Çox fikirleşmek olmazdı. Biz serhedi keçmeli idik. Atdan düşdük. Heyvanı sığallayıb dedim: “Sen artıq azadsan.Qaç , üreyin hara isteyirse get”. Sonra biz hündür tikanlı meftillerin arasından ehtiyatla o biri terefe keçdik. Deqiq bilmirdim hansı ölkenin serhedleridir. Amma ya Rusiya ya da Gürcüstan olmalı idi. Bele baxanda bilmek olmur axı. Ağaclar eyni, meşeler eyni, dağlar eyni. Ancaq biz gic insanların ağlına gele biler ki, bu yerler arasında ferq var. Biri Rusiyadı, biri Azerbaycan.Ya da ki Norveç, ya da ki Yunanıstan. İnsanlar niye özlerini bele çetine salırdılar? Niye özlerine süni qefesler yaradırdılar? Serhedlerle öz yollarını kesirdiler. Biz denizdeki balıqlar kimiyik. Allah balıqları denizde yaratdı, bizi yer üzünde. İndi her bir balıq istediyi yere üze biler. Amma biz torpaqları çeperlere saldıq. Hetta en axmaq balıqlar bele sonsuz böyük denizin içinde özlerine akvarium düzeldib içine girmezler. Bunu yalnız insanlar ede biler. Tezece serhedi keçmişdik ki, avtomobil sesleri eşidilmeye başladı. Serhed gözetçileri herbi maşınlarda bu terefe gelirdiler. Arxadan da Ayselin adamları gelirdi. Veziyyetin çıxılmaz olduğunu görüb dedim:
-Aysel, indi bize yaxınlaşanlara deyersen ki, seni gücle qaçırmışam. Onda seni buraxarlar. Qayıdarsan öz evine. Hamı sene inanar. Amma bilseler ki, sen menimle qaçmısan sene her şey ede bilerler. Canım, sevgilim. Şahzade, bağışla.
Bu sözü deyib ona şille vurdum. O bunu gözlemirdi. Amma başa düşdü, bunu ona göre edirem ki, yalanı inandırıcı olsun. Üzündeki qızartı onun zorla qaçırıldığına zemanet idi. Esgerler yaxınlaşırdı. Aysele dedim ki, ağlasın ve esgerlere teref qaçıb onları qucaqlasın. Aysel bunu etmek

[1] 2 3 4 >>