Son söhbetimiz menevi inkişafın tezadlarından idi.Azad deyirdi ki
- İzahlı lüğetlerde bir defe sifetler, insani keyfiyyetler bölmesine bax. Bütün sifetleri bir yere yaz. Sonra köhne bir lüğete bax, paxıl , utancaq, yazıq, pis, acgöz sözlerini keçmiş lüğetlerde axtar. Göreceksen ki, bu sözler 5 esr evvel de olub, 5000 il evvel de olub. Demeli bu xüsusiyyetler insanlarda her zaman olub. Keçmiş lüğetlerde ele bir insan xasiyyeti yoxdur ki, sonradan arxaikleşsin. Yeni ki gündelik heyatda işlenmeyib köhnelsin. Eger bütün o sözler işlenirse demeli hele de insanlarda o xüsusiyyetler, pis xasiyyetler var. Köhnelen sözler ise sadece aletler, rütbeler ve ölke adlarıdır. Bele çıxır ki, esrler boyu deyişen yalnız formadır. Mahiyyet ise deyişmir. 21-ci esr ise artıq boş formanı qırarağa tullayıb mahiyyeti deyişmek esridir. Biz bunu etmek isteyirik.
Onun danışdıqları mene çox maraqlı gelirdi. Söhbetimizin en şirin yerinde dediler ki, yanıma gelen var. Hemin klip çeken rejissor idi, yanında da paqonlu bir yekeper durmuşdu. Rejissor barmağı ile meni gösterib dedi:
-De budu xanımınızı qaçıran.
Paqonlu pezeveng mene baxdı:
- Gede, çox böyük zibile düşmüsen. Seni sabahdan aparırıq öz bölmemize. Başına oyun açacam senin.
Sonra Pezeveng gözetçilere ne ise dedi, onlar cesaret eleyib kişinin üzüne de baxa bilmirdiler. Deyesen çox samballı adam idi. Paqonlardan da başım çıxmır ki, bilim kimdi, neçidi.
Onlar gedenden sonra bir müddet özüme gele bilmedim. Sabah meni aparıb ne isteseler ede bilerdiler. Tezece heyata hevesim yaranan vaxt ölmek istemirdim. Bilirem bu alçaqların işini adamı döyüb döyüb öldürerler, adını da qoyarlar ki, yemek yemeye gedende pillekenden yıxılıb. Çox teessüf ki, paqonlar ne dövletin qanunlarına emel edir, ne de ki Allahın. Çox qorxmuşdum. Azad da meni sakitleşdirirdi ki, başını qoy yat, her şey düzeler. Ele xeyalımda meni nece çırpacaqlarını tesevvür ede-ede yuxuya getdim.
Gece saat dörd olardı. Birden qapı açıldı. Azad da, men de yerimizden dik atıldıq.

[1] 2 3 >>