partlayırdı. Axırıncı gün o yekeperin hedelerinden sonra Anar lap deli olmuşdu.
-Yox , size deye bilmezdim. Eşide bilerdiler. Nezeri celb etmek olmazdı. Amma qulağım sizde idi. Danışdıqlarınızı eşidirdim. Anar, sen çox cesaretlisen. Qız günahkar olmasın deye her şeyi öz üzerine götürdün.
Men başımla yavaşca teşekkürümü bildirdim. Sonra Azad dedi:
- He, Anar yaxşı oğlandı. Uşaqlar siz danışın görek. Bir heftede teze ne ise olub?
Bayaqdan sakitce qulaq asan Aydın dedi:
- He qardaşlar. Biz Qerargahı ala bilmişik.
Bunu eşiden Aslan da, Azad da sevinclerini saxlaya bilmediler.
“Ela!” , “Ola bilmez?!” , “Ela!”, ”Şükür Allaha!”
Men neden söhbet getdiyini bilmirdim amma haranısa almışdılar. Sonra Aydın ne ise danışmağa başladı. Bele melum oldu ki, seheri gün biz hamımız ora gede bileceyik.
Insanlar da Ağaclar kimidir. Onlar ne qeder yükseklere, işığa doğru can atırlarsa kökleri bir o qeder yere, aşağı, qaranlıq ve derinliye enir.
(“Zerdüşt bele deyirdi”-Nitşe)

<< 1 2 [3]