keçirdi.Amma bu deqiqeler kömek etdikleri qeder çox böyük bir yara açırdı Mikayılın üreyinde...Mikayıl sevmeye başlayırdı.Görmeden,toxunmadan sevmeye başlamışdı öz yazıçısını...Amma bir çoxları kimi o da anlayırdı bunun ümidsiz bir sevda olduğunu...Aida kimi bir qadın heç Mikayıl kimi bir kora baxardımı?
Mikayıl bu üzücü düşünceler içerisindeyken Aida onun masasına yaxınlaşdı.Üzündeki böyük tebessümle salamlaşıb eyleşdi.Hal-ehval tutduqdan sonra kitabı götürüb,davam etmek isteyirdi ki,Mikayıl:
-Aida xanım,dünen diqqetimi bir şey çekdi.
Aida maraqla:
-aha buyur...ne çekdi diqqetini?
-Siz...siz Gülya ve Röyanın heyatından daha çox yazırsız...Amma Neval...
Aida onun ne demek istediyini anlayıb:
-Bilirsen Mikayıl,Nevalın heyatına en sonda nezer salacağıq.Sen sadece bir az sebrli ol.
Aida kitabı eline alıb oxumağa davam etdi:
Yaxınlıqdakı bir kafeye gedib eyleşdiler.Röyanın dizleri hele de titreyirdi.Özünü ele almalı olduğunu düşünüb söze söze başladı:
-He Kenan.Bura susmaq üçün gelmişik?
Kenan özünde birteher cesaret tapıb:
-Röya bilirem,kenardan deymedüşer biri kimi görünürem amma...Men isteyirem ki,yeniden mene qayıdasan.Daha doğrusu men sene geri dönmek isteyirem.Men seni sevirem Röya! Bu defe heqiqeten sevirem,evvelkin de çox...Gel özümüze şans verek.Göreceksen,her şey yaxşı olacaq.
Röya gözlerini Kenanın gözlerinde gezdirdi.Bu defe o gözlerde soyuqluq yox idi,yalan yox idi.Bu defe semimi idi.İlahi,bu günü nece de arzulamışdı Röya..."Men de seni sevirem Kenan! Tekce seni!" amma aglındakılarını diline getire bilmedi.Yadına Murad düşdü.Artıq Kenana layiq deyildi.Hele dünen gece o Muradın qoynunda idi...Bogazı düyünlendi.
Boğazında yaranan qeheri içeri udub,çox çetinlikle,qırıq-qırıq danışmağa başladı:
-Gecdi Kenan...Artıq çox gecdi.
Udqunaraq:
-Biz artıq heç vaxt,heç vaxt bir yerde olmayacağıq...En yaxşısı sen meni unut...
Kafeden çıxdı.Yağış yağırdı.Halsız yerişinden etrafdakıların diqqetini çekse de,heç kim bu qızın göz yaşları ile yağış

<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 78 >>