eks etdirir. O burdadı, heqiqeten,
burda. Meni bağrına basır, qolları arasında möhkem sıxır.
– Kristian! – köks ötürür ve göz yaĢlarım sel kimi axır.
– Toxta, – meni sakitleĢdirir, saçlarımı öpür. –
Bilirsenmi… bir neçe saniyelik heqiqi dehĢetde olarken,
www.vivo-book.com
971
helikopteri endirene qeder, bütün fikirlerim senin haqqında
idi. Sen tilsimimsen, Аnа.
– FikirleĢirdim ki, seni itirdim, – ah çekirem.
QucaqlaĢaraq dayanmıĢıq, bir-birimizi ruhlandırırıq.
Onu elimle oxĢayır ve qefilden görürem ki, çekmelerini hele
de elimde saxlamıĢam. Оnlar tappıltıyla yere düĢür.
– Gedek bir yerde duĢ qebul edek, – mızıldanır.
– Gel, – ona baxır ve onu buraxmaq istemirem. О,
çenemden tutur.
– Bilirsenmi, Аnа Stil, sen ağlayarken bele gözelsen, –
o eyilerek meni nevaziĢle öpür. – Ele yumĢaq dodaqların var
ki. – Yeniden meni öpür, daha ehtiraslı.
Ġlahi, onu itire bilerdim… yox…
Fikirlerime son qoyur ve özümü ehtirasa teslim edirem.
– Penceyi asmalıyam, – deyir.
– Tulla onu, – dodaqlarına pıçıldayıram.
– Ata bilmerem.
Kenara çekilib teeccüble ona baxıram.
Kristian gülümseyir.
– Demeli, buna göre.
www.vivo-book.com
972
О, içeri cibden hediyyem olan kiçik qutunu çıxarır.
Penceyi divanın baĢ terefine atır, qutunusa onun üstüne
qoyur.
―Ġmkanı elden buraxma, Аnа‖, – tehtelĢüurum meni
telesdirir. Noolar, artıq gece saat bire iĢleyib, odur ki,
texniki cehetden onun doğum günü baĢlayıb.
– Onu aç, – üreyim berkden döyüne-döyüne
pıçıldayıram.
– Ele men de ümid edirdim ki, bunu deyeceksen, –
donquldanır. – Ġntizardayam.
Men bic-bic gülümseyirem. Heyecandan baĢım
herlenir. О, utancaq halda gülümseyir ve üreyim berkden
döyünse de, onun baxıĢlarından eriyirem. Ferehle üzündeki
xefif tebessümü görürem. Mahir barmaqları ile o, qutunu
açır. QaĢları teeccüble yuxarı dartınır, Kristian qutudan kiçik
düzbucaqlı brelok çıxarır, onun üzerindeki Ģekil yanıbsönür,
iĢıq diodlu ekran kimi. Onun üzerinde Sietlin
menzeresi tesvir olunub, ―SĠETL‖ yazısı

<< 1 ... 405 406 [407] 408 409 ... 467 >>