eziz simasını görürem. Ġndi
o hemiĢelik yaddaĢımda özüne yer almıĢdı, bütün xırda
çuxurları ve qırıĢları ile birge.
Yuxudayken o ele genc görünür ki. Gülümseyirem, bu
gün o, bir yaĢ da böyüdü. Sevinc hissiyle çiyinlerini
qucaqlayıram, hediyyemi fikirleĢerek. Ооо… bu hediyyeni
neyleyecek? Yeqin ki, evvelce yatağına naharını getirecem.
Hem de güman ki, Xose hele çıxıb getmeyib.
www.vivo-book.com
997
Heqiqeten de Xose piĢtaxta yanında oturub ―müsli‖
yeyir. Özümden ixtiyarsız qızardım. O bilir ki, geceni
Kristianla keçirmiĢem. Bes niye birden utandım? Axı çılpaq
deyilem, edebli görkemdeyem. Eynimde ipek xelet var.
– Sabahın xeyir, Xose, – cesaretlenerek gülümseyirem.
– Salam, Аnа! – Onun siması iĢıqlanır, о meni görmeye
semimi-qelbden Ģaddır. Ne kinaye, ne de mekrli niyyet
iĢaresi sezirem.
– Nece yatdın? YaxĢı idi? – soruĢuram.
– Elbette. Burdan Ģehere ele gözel menzere açılır ki!
– He. Xüsusidir, – evin sahibi kimi. – Belke nese
doyumlu bir Ģey yeyesen? Esl kiĢi üçün olan nahar yemeyi?
– zarafat edirem.
– Olar.
– Bu gün Kristianın ad günüdü, naharı yatağına
aparacam.
– О oyanıb?
– Yox, ola bilsin ki, dünenki yorğunluğunu çıxarır.
www.vivo-book.com
998
Telesik baxıĢımı kenara çekib soyuducuya sarı gedirem
ki, Xose utandığımı sezmesin. ―Ġlahi, axı bu, Xosedi‖.
Yumurta ve bekonu çıxardanda Xose Ģen halda soruĢur.
– O, doğrudan, xoĢuna gelir, he?
Ġxtiyarsız olaraq dodaqlarımı büzürem.
– Men onu sevirem, Хose.
О, teeccüble gözlerini gözlerini açır, amma artıq
gözlerinde skepsis qığılcımları oynaĢır.
– Nece de sevmeyesen, – gülümseyerek zengin
interyeri nezerden keçirir.
Üzümü turĢuduram.
– Çox sağ ol, dostum!
– Ey, Аnа, bu zarafat idi.
Hmm… Doğrudanmı o menim haqqımda bu cür
fikirleĢir? Yeni Kristiana pula göre ere gedirem?
– Ciddiyem, zarafat edirdim. Sen ele qız deyilsen.
– Omlet yeyeceksen? – mövzunu deyiĢerek soruĢuram.
Men mübahise elemek istemirem.
– Elbette.
www.vivo-book.com
999
– Men de yeyecem, – Kristian böyük

<< 1 ... 416 417 [418] 419 420 ... 467 >>