tebessümle gülümseyib başından alqış tökecek. Boğazında artıq tike kimi qalıb seni boğan bu exlaqsız heyat terzinden niye usandığını bitde-bitde öyrenmek menim boynuma! İsmayıl dayıya demisen ki, hamı mene xeyanet etdi. Bilirsen, Leyla, xeyanet xestelik kimi şeydir, bir neferden başlayıb bütün etrafı yoluxdurur. Seni tek qoyan, bütün uğurlarını gözünden töken adam kimdirse, onu da öyrenecem, darıxma!”
- Her vaxtınız xeyir! - Yanaqlarını gücle dartıb gülümsedi. Rengi tutqundu.
- Salam. - Men mızıldandım.
- Her vaxtın xeyir, qızım! Bu gün gözüme birteher deyirsen?! - İsmayıl dayının üzündeki itaetkar ifadeler evvelkiydi. - Ele bil sınıxmısan!
- Her şey yaxşıdır, İsmayıl dayı. İşlerimi yoluna qoymağa çalışıram.
Avam adamı ağ yalana inandırmağa ne var?! Qız hiylegerliyinden razı qalıb dodaqlarındakı narın tebessümle gözucu meni süzdü. Sınayıcı nezerlerimi refleli saçlarından üzü aşağı sürüşdürdüm. Şubanın altında esim-esim esen elleri canındakı narahatlığın qorxuya çevrilmesine bir işareydi. Mene ele geldi, xoflu üreyi iki bölünüb ciblerinde döyünür.
- Yaman nigaranam, qızım, ele hey senden danışırlar. Qonum-qonşu sakitleşib, ağızları birdefelik yumulub.
- ...
Qocanın “qızım” dediyi bu fahişe doluxsunub bir kelme deye bilmedi. Ellerinden başlayan esmece çiyinlerinecen yayılmışdı. Dodaqlarındakı narın tebessümün yerinde ölü, qaxsımış bir keder göründü.
“Ele bu deqiqe nese deyib, bu qızın heyatına girmelisen. Ona xeyanet eden adamın kimliyini, intihar faciesini öyrenmeyin esl meqamıdır, teles!!! - fikrimden keçirdim. - “Fahişe damğası vurmaqla elin bala, ağzın doşaba batmayacaq, axmaq! Ne de zeher tuluğuna oxşayan sifet, hikkeli baxışlarla iş aşırmaq olmaz, onu hürküde bilersen. Beynini qurdala ve onu maqnit kimi özüne çeken nese de!”
- İstedadlı adamı bağışlamırlar, Leyla xanım, bir az möhkem olmaq lazımdır.
Ötkem edayla dillendim. İsmayıl dayının üz-gözünde boy verib boylanan memnunluğun dalınca, qızın dodaqlarındakı narın tebessüm yeniden göründü.

<< 1 ... 17 18 [19] 20 21 ... 99 >>