qaldırdım. Yolu keçib “Kodak”a telesmek evezine, bilmedim ayaqlarım meni Leylanın maşınının yanına haçan getirdi. Nigaran-nigaran yuxarı boylandım.
Leylanın tör-töküntülü balkonundan gözümü birteher çekib yolu keçmek isteyende tale üzüme güldü, bextime sevindi. Onun artırmada görüner-görünmez uzun-uzadı mene baxıb yaxınlaşmağımı işare etmeyi o demekdi ki, Allah meni sıxıntı ve intizarla sınağa çekse de, ağrı-acı içinde vurnuxmağıma razı olmaz. Bele sevinmek hemişe nesibim olmur: üreyim sinemi parçalayıb ayağımın altına düşe bilerdi; bacarsaydım qanad açıb uçardım, ya da uşaq kimi qol götürüb elden düşenecen oynamaq isteyirdim. Ayaqlarım özümden qabaq Leylanın penceresine yaxınlaşdı. Yalnız indi ağlıma batdı ki, qız “Toyota”nı artırmanın tuşunda saxlayıb. Niye?! Üreyime heç ne gelmedi, buna göre baş sındırmaq halında deyildim. Qarğa ağzı aldadan tülkü kimi altdan yuxarı boylananda, orda-burda beş-altı pencere cırıltıyla açıldı, xosunlaşan adamların başı qaraldı. Leyla hürkdümü, yoxsa nedense bilmirem, telesik özünü eve atdı. “Üreyi xofludur, her şeyden ehtiyat edir. Sebr etmek lazımdır” Özümü teselliye tutsam da, dodağımın altında donquldanıb ac köpek kimi üzüme marıddayan adamları söymekden dilimi saxlaya bilmedim. İkice deqiqe sonra Leyla yeniden balkonda göründü. Eynine sarı kişi köyneyi geymişdi. Ovcunu açıb-yummağı ile balaca, bükülü kağız ayaqqabımın burnuna toxunub yere düşdü. “Köçürem. Kömeyin lazımdır. Yeşikleri bağlamaq üçün dükandan möhkem kendir al. Beşinci mertebe, soldakı qırmızı qapı”. Başımı tekrar yuxarı qaldıranda onu artırmada görmedim. Kirli tül perdenin arxasından meni güddüyünü gücle seçdim.
Vitrinin üstüne birmanatlıq qoyub qonşuda yaşayan satıcı oğlanı telesdirende heyecanlı olduğumdan duyuq düşüb şübheli nezerlerini üzüme zilledi. Bilmek olmazdı, belke cırıltılı pencerelerden boylanan adamların içinde onun qohum-eqrabası, meselen, anası, qardaşı da vardı; adı bednam olan bu gözüqıpıq leçerin her addımını izleyirdiler?! Ya da elece

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 99 >>