sızıldayır, halsızlıqdan ayağım yer tutmurdu. Dizlerimde taqet qalmamışdı, şaxtadan ölmeseydim ele burdaca yatıb qalar, seher erte sürüne-sürüne şosse yoluna çıxıb bir maşına el ederdim. Get-gede nefesim tıncıxmağa başladı. Boğazım, dil-dodağım susuzluqdan alışıb yanırdı. Bir ovuc qar götürüb ağzıma apardım. Başımın küt ağrısı şiddetlenib ürekbulanması getirmişdi. Ne yaxşı telefonumu elimden almamışdılar. Saat birin yarısıydı. İndi men kimin yanına üz tutum, başıma haranın daşını salım? Bedenimden ne qeder heraret çekilmemişdi, hereket etmeliydim. Qılınc kimi kesen küleyin sazağı içalatımı almamış, burdan redd olmalıydım. Bineqedinin tezebine mehellelerindeki evlerden birinin qapısını döyüb bir gecelik sığınacaq ala bilerdim. Üzüme qapı bağlayan olsaydı, boğazımın gur yerile söyerdim ki, qaçaq-quldur deyilem, oğurluq niyyetile gelmemişem; zavallı ve bedbextin tekiyem, yazığın gelsin. Mene öyüd veren nurani qocanın sözleri yeniden qulağımda seslendi: “Kimdi axı o?! Anandımı, bacındımı, könül verib xeyal qurduğun sevgilindimi? Ne özge kimi özgen, ne doğma kimi doğman deyil, ay bedbext!” Doğrudan, bu ne ağılsız işdir men qurşandım? Bu pezevengler her kimdirse, onlar elinde meni öldürmek, siçanı telede gebertmek qeder asandı.
Maşın reddini tutub yola sarı ayaqlarımı sürüyürdüm. Medemden dehşetli ağrı başlamışdı, xayalarım ara-sıra sancırdı. Huşumu itirseydim, sehere meyitim qaxac olacaqdı. Qar getdikce güclenmişdi, üz-gözüme, boyun-boğazıma dolurdu. Üstüme çöken dehşetli yalqızlığın acısından boğazımda qeher düyünlendi. Yere çöküb özümü toxtatmağa çalışsam da, alınmadı. Vehşi bir çığırtıyla hönkür-hönkür ağlamaq keçirdi könlümden. Ele bil, kimse üreyimi ovcunun içinde sıxıb duyğularımı korşaldır, qelbimi incidib sonu görünmeyen qaranlıqlara tuşlayırdı. Boğazımı göyneden qeher sineme yayılıb qaynar qurğuşun kimi içimi köz-köz eledi. Ağlamaqdan utanmadım. Kim ne bilir, hardan xeber tutacaqdılar?
Sürüne-sürüne yolu keçib üzüaşağı - tezebinelere sarı yumalandım. Özümü

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 99 >>