yaratmışdı. İçeri dolan barıt iyini öldürmek üçün yasemen qoxulu etir vurmağı işe yaramamışdı. Artırmanın qapısını aralı görende içimden deli, havalı bir gülmek keçdi. Kaş ele güle-güle de onun üzüne deye bileydim: ağıllı bala, illerdir kimsenin yadına düşmeyen sobanı getirende baxmaq lazımdı ki, cereyana qoşmaq üçün naqili var, ya yox?! Bu yaşa çatmısan, hele bilmirsen, kelekbaz ve yalançı adamın ağlı, iz buraxmayan usta cinayetkarın hafizesinden daha iti olmalıdır!
Üreyimden keçenleri gözümden oxudu. Pertliyi, narahat-nigaran ora-bura döyüküb mısmırığını sallaması, içine dolan utanc hissinden alnında gilelenen purçum-purçum ter, menim üstünlüyümden savayı, hem meğlubiyyetim, hem de cızığımdan çıxmağımın son heddiydi. Heyetdeyken üreyime şübhe tiken iyneni yeniden sapladım: o hürke bilerdi, axmaq! Son derece ağıllı ve ehtiyatlı olmaq lazımdı, başıboşluq eleme!
- Senin bu eve köçdüyün günü xatırlayıram. - Yaltaq-yaltaq irişdim.
- Doğrudan? - Qaşlarını qaldırıb alnını qırışdırdı. - Yadında ne qalıb?
- Meselen, seni öpmek üçün liftin yanına gelen uşaq hele de gözümün qabağındadır.
- Ele şirin idi ki...
- O, üzünden öpmek üçün gelmemişdi.
Güldü. Bu o demekdi ki, oxu atıb yayı gizletme, danış! Üreklendim.
- Uşaqlar öz aralarında merc gelmişdiler ki, kim ürek edib senin dodağından öper.
- Bilseydim qelbini qırmazdım. - Teessüflendi - Onu ele öperdim ki, ömrü boyu meni unutmazdı.
- Heç men de unutmaram...
İkimiz de güldük. Ele bil cesaretimden xoşlandı, amma nese üstünü vurmadı. Men de derine getmedim; yeri deyildi. Görk olub qırmızı-qırmızı dişini ağardan elektrik sobasını göz qırpımında qapıb, artırmaya apardı.
- Yadında başqa ne qalıb? Danış da... - Artırmadan dillendi.
“Maşının içine boylanıb havalanan zavallı fehleden danışsam pis çıxmaz ki?”- düşündüm. “Birden xetrine deyer, lazım deyil”
- Hee, noldun? Danışmırsan? - Leyla erkle üstüme ele qışqırdı, ele bil sevişmemizin şirin yerinde dolu döşünden tutarlı diş götürmüşdüm. Amma nedense,

<< 1 ... 31 32 [33] 34 35 ... 99 >>