eyneyini taxır, engiboş şou müxbirlerinin yazılarına mehel qoymayıb edabazlığından qalmırdı. Hetta and içib qürrelenirdi ki, metbex mebelimi Rumıniyada yaşayan azerbaycanlı iş adamı gönderib; “Embawud” mağazalar şebekesinde 35 min manatdan qara qepik çıxmırlar. Pertliyini gizletmek üçün güle-güle “mene ere gelecekler, men getmeyecem” - deyende, aparıcı da dilini dinc qoymamışdı: “Sen eziyyet çekmezsen, ele uşağı da erin doğar”.
İndi ne zaman o zamandı, ne de Leyla o Leyla. Ne o gen-geniş ev vardı, ne o eyin-baş, ne bahalı Rumın mebeli, ne de bextever günler... Birce “Toyota”sını saxlaya bilmişdi ki, qezetlerin yazdığına göre, onun da kredit pulunu ödeye bilmediyinden, bank tezlikle maşını geri almağa hazırlaşırdı. Qızın üstüne çöken bu ümidsizlik ağrısından bilmek olardı ki, seherleri televiziya çal-çağırlarında, axşamları şadlıq evlerinin ses-küylü divarları arasında keçen o mümtaz çağları geri qaytarmaq, ilan ağzından qurbağa almaq qeder çetin idi. Gece yarı İsmayıl dayının miskin daxmasına gelib fağır-fağır ağlayıb-sıtqayırsa, onun qanıistiliyi içine daş kimi düşüb gözüne qora getirirse, demeli, bu bedbext mexluqa inanmaq lazım idi: menim veziyyetim sen düşündüyünden de pisdir, Receb!
Stolun üstünde dığıldayan “Tefal”dan çaynike isti su töküb yaxaladı. Ağca, etli baldırları, biçimli arxası, iri döşlerine uyuşmayan ince beli canımı sızıldatdı. Hele hamar boyun-boğazı... Sinedolusu nefes alanda, deyesen, niyyetimden duyuq düşdü.
- Darıxma, sebrin olsun.
Sırtıq-sırtıq irişdim.
- Hara köçürsen?!
- Bir yer taparıq.
Diksindim.
- Nece, yeni, bir yer taparıq?! - Qaşlarımı düyünledim.
- Çayımızı içek, sonra baxarıq... Zehmet olmasa, stekanları apar, gelirem.
Stolun üstünü köyneyimin qolu ile temizleyib stekanları, içi ber-bezekli şokaladlarla dolu olan qabı, peçenye nimçesini seliqeyle düzdüm. “O meni avam yerine qoyduğunun ferqindedirmi?” - Maraqlı sualdır! Eve gelenden der-divara göz gezdirsem de, güllenin yerini tapa bilmemişdim. Göresen, tapançanın

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 99 >>