Leyla ile aranda olanları qulağım almışdı, amma şeklinin balış altınacan irelilemesi, esl sürprizdi”
- Gel çayniki apar, çayını iç. Men çimecem.- Adeten, on ilin kebinli arvadları zeif, meğmun kişiye bele eda ve hökmle söz deyir. Amma sesindeki mehremlik, ince erkyanalıq xoşuma geldi.
Çayniki getirmek üçün metbexe keçende ikinci otaqda şifonerin qapıları cırıldadı. Qorxdum, emellerimden duyuq düşüb özbaşınalığıma göre mene acığı tutar, indi-indi aramızda yaranan hörmeti, şirin ötkemliyi-filanı vecine almayıb özünü qınayar ki, bu çölleme adamı evimin yuxarı başına hansı ağılla çıxarmışam? Çıxarıb haracan özüme, üreyime yaxın buraxacam, sirlerimi, qayğılarımı, derd-elemimi bölüşecem? Bölüşüb içime çöken rahatlığı ne vedeyedek yaşayıb sinedolusu nefes ala bilerem? Belke, merdimazarın, nanecibin lap ele, cildini deyişmiş eclafın tekidir; heyatıma soxulub bedniyyet emellerinin baş tutması üçün deriden-qabıqdan çıxır? Özü de... jurnalistdir. Onsuz da bu zeli tayfasından boğaza yığılmışam. Eseblerimi pozub günümü-gündüzümü zeqquma dönderen bu adamlardan başım az çekmeyib... Xatırladınızsa, İsmayıl dayı bizden ayrılar-ayrılmaz, şekil söhbetinden derhal sonra “Menim bu hala düşmeyimde jurnalistlerin de emeyi böyükdür” deyib, istehza ile gülümsemişdi.
- Receb, uçurum haqqındakı sözün nece idi, xoşuma geldi, bir de de.
- Uğura aparan yollardan biri uçurumdan keçir, Leyla xanım. Bu, bütün yaradıcı ve istedadlı adamların heyatında olur. Depressiyaya qapılmaq dişiyle öz ellerine düyün vurub, uçurumdan atılmağa benzeyir. - Güldü. Üreyine yatmışdı.
- Esl edebiyyatçı cümlesidir. - Sağ ol, Leyla!!!
- Sen hara, edebiyyat hara?
- Mekteb vaxtı “Yad qızı”nı, “Tehmine ve Zaur”u oxuyub o qeder ağlamışam... Kederli vaxtlar idi. Mehrab gözümün yaşını quruda bilmirdi. - Yene gülüş - Axmaq olmuşam da, adam da kitab oxuyub, ağlayar?
“Aha, Mehrab... şekildeki oğlan”- düşündüm. “Ne yaxşı, şekilleri xeber almır, deyesen, tamam yadından çıxıb”.
Qolunun üstünde hamam desmalı, göyümtül

<< 1 ... 36 37 [38] 39 40 ... 99 >>