qapını üzüme bağlayandan sonra döşemenin üstüne qızıl qanını axıdacaqdı. Dolabın üstündeki qutu gözüme sataşdı. Elimle ağır-yüngüllüyünü yoxladım. Doluydu. Stul getirib ayağımın altına qoydum ki, görüm içinde ne var? 6-7 il evvel qesebemizdeki bütün evlere ayaq açıb, arvadları çörek bişirmek ezabından qurtaran İranın qırmızı çörek sobasıydı. Leyla hara, çörek bişirmek hara? Ne qeribeydi!
“Başqa harada gizlede biler?” - Düşündüm. Stulu aparıb yerine qoydum. Hamamdan gelen su şır-şırı xırp kesildi. Artırmanı axtarmaq niyyetim deyesen, baş tutmayacaqdı. Neyin bahasına olur-olsun, tapançanı ele keçirmemiş, evden getdi yox idi. İşdi, Leyla hamamlanandan sonra sevişmek isteyine düşseydi, her şeyi yataqdaca ona deyecekdim. Kömeksiz, nisgilli, iradesi zeif qızların başını bişirmek menim elimde su içmek qeder asan işdi. (Nagüman qalmayın, Quran haqqı, heç vaxt bele eclaflıq etmemişem) Dilimi işe salıb heyat, insan taleleri, her kesin ömür boyu istisine qızınmaq üçün arzusunda olduğu pak sevgi barede danışıb, onca cümleden sonra bütün heyatını bitde-bitde öyrener, başımı qatmaq üçün geldiyi bütün kelekleri onun boğazına ele tıxayardım, ruhu incimezdi. Eslinde, bunu bir az qabaq etmek olardı, sadece, Leylanın ehvalını, hisslerini bu söhbete köklemek lazım idi. Duyğuları en gözlenilmez kelmeleri bele hezm etmeye hazır olmalıydı.
Hamamdan boğuq öskürek sesi eşidildi. Deyesen, sinegir olmuşdu, nefes dermeden ard-arda öskürürdü. Suyun sesi gelende rahatlanıb artırmaya boylandım. Qapının desteyinden tutub ehtiyatla özüme sarı çekmek isteyim baş tutmadı. Bir de yoxladım, alınmadı. Üçüncü kere de bextim getirmeyende şübhelendim. Elcekden iki qarış aşağı asılan qıfılı görende, dalağım sancdı. Tfu, zibil!!! Tapança artırmadaydı! Qıfılı gözümden yayınıb ne vaxt bağlamışdı? Açar, Allah bilir, hardadır! Uğursuzluğun sineme yayılan acısı medemi göynetdi. Amma ne yeriydi, bir az deliqanlı olub, özünün veresen hamama, qızın qolundan tutub ele lüt-etcebala getiresen ki, qıfılı aç,

<< 1 ... 38 39 [40] 41 42 ... 99 >>