toparlayıb daxmalardan birinin qapısını döymeliydim, başqa yolum yoxuydu. Aha, bu birinci ev! Hasarı hündür, darvazası bağlıydı.
Lap yaxından it sesi geldi. Canımın ağrısı az idi, bu lenete gelmiş köpek hardan çıxdı? Özümü yaxınlıqdakı evin qapısının ağzına verdim. Sınıq-salxaq taxtalardan alçaq çeper çekmişdiler. Küt ağrıdan zoqquldayan dizimi işe salıb, arakesme taxtalardan birini sındırdım. Göresen, bu evde yaşayan kimdir? İlahi, mene rehmin gelsin, nola, nainsaf olmasın, meni cırıq-cındır görkemde görer-görmez quşqulanıb havalanmasınlar. Bir qoca kişi olsun, bir helim arvad! Can, anan ölsün, ay yetim, deyib, ezizlesinler; qabağıma bir tike çörek, isti çay getirsinler, yaralarıma melhem qoyub sarısınlar. Bu yaxşılığı ömrüm uzunu yaddaşımdan silmerem.
Pencerenin ağzında cavan gelinin qaraltısı göründü. Ora-bura vurnuxub nese axtarırdı. Lenete gelmiş köpek de sesini kesmir, ele hey hürüb zehlemi tökürdü. Pencere açılar-açılmaz gelin çaynikin yaxantısını qar üste atdı. Birce onu gördüm ki, diksindi, zarıyıb sesi çatan qeder qışqırdı:
- Oğru, heyete oğru girib...
Ele bil bağrıma xencer sapladılar. Diz çöküb, hereketsiz qaldım...

Yuxudakı qotur it
Yalnız tenqide ve terife layiq
insan yoxdur, olmayacaq.
Budda
11 oktyabr, 2010-cu il. Bazar
Men xeyli vaxtdır Yasamaldakı köhne et bazarının biraddımlığında yaşayıram. Herçend, indi bazardan eser-elamet qalmayıb, amma nedense menim yaddaşım bu murdar mekanın leş qoxulu “nostaljisinden” yaxa qurtara bilmir ki, bilmir! Sallaqxananın demir direklerine yoğun kendirle bağlanıb ölüm növbesini gözleyen heyvanların meğmun duruşuna, kederli gözlerine baxmaqdan eclafcasına hezz aldığım çağları xatırlayıb qayğılanıram. Bıçaq altında can veren heyvanın xırıltısı çiy kerpicden olan balaca otağımın divarlarını keçib içeri soxulanda, üreyim qovrulurdu. Geceler et iyine gelen köpeklerin zingiltisinden eseb xesteliyi tapmışdım. Unuda bilmediyimin bu yaramaz nostaljili murdar mekan, qezete vaxtaşırı yazdığım yazılar üçün

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 99 >>