yoluxmuşdum.
- Gizlen! Yanımda olduğunu bilmesin.
- Kimdi? - Sesimi qaldırdım. Dinmedi, ele bil daşa-divara söz deyirdim.
Xalatın ipini bağlaya-bağlaya vaxt qazanmağa, daha doğrusu, gelen her kimdise, ona cavab vermek üçün söz tapmağa çalışırdı.
Qızın canına yayılan üşütme, üzüne çöken meyit qaralığı içime dolan hürkünü, vahimeni körükledi. Gelen kim ola bilerdi axı? Ağciyerliyimi birteher unudub, toxtaq olmağa çalışdım; qapıya sarı götürülende qolumdan tutub hikkeyle üzüme bozardı. Qolumu hirsle elinden alıb xahiş-minnetine baxmadan sağ gözümü qapının üstündeki balaca deliye yaxınlaşdırdım.
Maestro Vüqar... Qara kostyum, ağ köynekdeydi, saçını hemişeki kimi kremleyib arxaya daramışdı.
Deyesen, gözlükden kiminse baxdığından duyuq düşdü. Elinin qapıya yaxınlaşması ile demirden qopan taqqıltı ele bil beynimin içinde guruldadı. Leyla qolumdan tutub yan otağa çekdi.
- Qurban olum, Receb, gizlen seni görmesin. Her şeyi danışacam.
Ağlamsındı. Gözlerinde ağrı-acılı, dehşetli çaresizlikden doğan nigaran ifadeler vardı.
Uzun-uzun yalvarışlarından tenge gelib razılaşmaq mecburiyyetinde qaldım. Demir qapının ceftesi taqqıldayanda men ayaqqabılarımın her tayı bir elimde, metbexde nefesimi içime çekmişdim. Maestro Vüqarın bura gelmeyi menim gelecek planlarım üçün misilsiz hediyyeydi. Onu demeyi unutdum ki, metbexe çekilenecen ağıllı terpendim: Leylaya hiss etdirmeden telefonumun kamerasını işe salıb, demir qapıyla üzbeüz divarın sağ yanına berkidilen el boyda sebetin içine qoydum. Allah elesin, kimse meni xatırlayıb telefona el aparmasın, yoxsa her şey korlana bilerdi; bu video mene hava-su kimi lazım olacaqdı.
Qapı açılar-açılmaz Maestro özünü içeri atıb sesi çatanacan bağırdı:
- Sene dememişem, meni narahat eleme, qehbe!!!
- Yavaş danış, qonşular eşidir. - Leylanın sesinde çekingenlik vardı.
- Niye meni rahat buraxmırsan?! El çek!!! Bu gün elediyin terbiyesizliyi senin gözüne soxacam.
- Niye heyatımı mehv eledin?
- Sene de lenet olsun, heyatına

<< 1 ... 43 44 [45] 46 47 ... 99 >>