bilmedi. - Köme... Iııııııuuuıııııxxxxx!!! - boğuq-boğuq inildemesile yere yıxılması, dalınca Vüqarın addım seslerinin uzaqlaşması ve demir qapının zerble çırpılması bir oldu.
Özümü otaqdan bayıra atıb üz-gözünü oxşadım. Qorxudan qapqara reng almışdı, elleri, dodaqları titreyir, kesik-kesik nefes alırdı. Başını sineme sıxıb hönkürdü. Qollarımı boynuna dolayıb teselli verende canımdan çıxara bilmediyim qorxaqlığa göre özümden zehlem getdi: sesimde gicgahına gülle sıxılan adamın hürküsü vardı ve elbette, bu qorxaqlıq menim vicdanımı zedeleyirdi. Bele veziyyetde insana teselli xetrine ne deyilmeliydise, bu ümidverici kelmeleri bir-birine calayıb onu sakitleşdirmeye çalışırdım. İki daşın arasında artıq-eskik suallar vermeyin yeri deyildi. Ne qeder axmaq ve sadelövh duyğu olsa da, mene ele gelirdi, Leyla buraqederki sehvlerinden peşiman olmalı, zaman-zaman onun-bunun bostanına atdığı daşları eteyine yığıb gözüne görk elemeliydi. Bezen bu peşimanlığı yaşamaq keçmişiyle fexr eden tekebbürlü qadınlardan ötrü (Leylanın belelerinden olduğuna qeti şübhem yox idi) işgence ve iztirabların en dehşetlisi olur, amma öz evinde tehqir olunub alçalmağın acısı bundan da beterdi, mence. (Tanrı günahımdan keçsin, menim tehqir bildiyim bu hadise, belke, ondan ötrü klip çekilişinin adice sehnesiydi, kim ne bilir?...)
Ne fikirleşdise, qetiyyetli sıçrayışla ayağa durub güzgünün qarşısına keçdi. Saçlarına daraq çekdi, üz-gözüne el gezdirib dodaqlarını boyadı. Bele teleskenlikden harasa geden adama oxşayırdı. Hara?! Üreyim uçundu. Bes, tapança? Geleceyimi gözel günlere çıxarmaq üçün qurduğum böyük arzu?
- Hara?- Yataq otağına keçende ardınca seslendim.
- Receb, meni tek burax. Sene her şeyi danışacam. İndi o ehvalda deyilem.
- Belke, şeherden kenara çıxaq? Sakit bir yerde oturub söhbet etsek rahatlaşarsan, fikrin dağılar.
- İstemirem. Sen get, sabah görüşerik.
- Kömek etmediyime göre incidin menden?
- Yox. Adını çekende heç ne başa düşmedi. Burda olduğunu bilseydi, sene çetin

<< 1 ... 45 46 [47] 48 49 ... 99 >>