açıb otağa girende xanım Hayekin kal göyem rengli gülümser gözleri pişvazıma çıxıb kefimi duruldur. Eve gec gelende, ya da ovqatımın oğlan çağına düşerse, Selmaya bir göz vurub ehvallaşmaq lap üreyimce olur. Meselen, bele: “Necesen, gözümün işığı? Seni çox gözletdim? He, bir az işlerim uzun çekdi. Niye ağlayırsan? Yaxşı, yaxşı sakit ol!”. Bezen onun üstüne kükreyirem: “Eşitmedin, besdi! Gözünün suyunu axıdıb zehlemi tökme! Suussss!!! - Çığırıram - Zırıldama!!!” (Deliliyim mübarek!)
Aclığın getirdiyi halsızlıq getdikce dizlerime yayılırdı. Soyuducunu eşeleyib bir şey tapsaydım, ela olardı. Nedense, eve ac, halsız gelende ele bilirdim, Selma Hayek menim arvadımdır. Çox çekmirdi, bu axmaq düşünce yerini başqasına verirdi ve Hezreti Mövlanadan bir ehvalatı xatırlayıb teselli tapmağa çalışırdım. Revayet edirler, Mövlananın evinde hemişe feqir süfresi açılardı. Bezen yemeye bir tike çöreyi olmazmış. Bele günlerin birinde xanımı Kerra xatundan “yemeye neyimiz var?” deye soruşur. “Evde bir tike bele qalmayıb” cavabını eşidende, Mövlana çox sevinir.
- Nece mübarek bir evdir! Allaha hemd olsun, bu gün evimiz Peyğemberin evine benzedi!
Eger “Metbeximizde her şey var“ cavabını eşiderdise, kederlenerdi:
- Bu evden Fironun qoxusu gelir!
Üz turşudub qulaq şeklemeyin! Esteğfürullah, ne menden edeb ve exlaq timsalı Mövlana olar, ne de bu Hollivud gözelçesinden xanım Kerra!!! Amma yeqin bilirdim: menim bu miyane otağım peyğember evine benzemese de, heç Fironun qoxusunu da ciyerlerime çekmeyecekdim.
Zire pomidorunu duzlayıb pendir - çörekle medemi aldatmaq isteyirdim ki, Esmerin sms-ini aldım. “Senden ayrılmaq müharibede qollarını itiren atanın oğul toyunda oynamaq isteyi qeder dehşetlidir. Tekliye dayana bilmerem, döze bilmerem. Seninle nefes-nefese dayanıb geceler otağımıza boylanan Aydan heya etmek, seherler penceremizde gülümseyen Güneşi salamlamaq isteyirem”. Sinemde ilıq-isti duyğular oyandı. Esmer yanımda olsaydı, ellerini öpüb gözel-göyçek sözleri başından tökerdim.

<< 1 ... 50 51 [52] 53 54 ... 99 >>