Söz vermişem, bayram semenilerinin beline qırmızı kemer bağlananda, barmağına üzük taxacam. Üzü bextever günlerin dadını çıxarmaq, derde-ağrıya tablaşmaq üçün her kişinin şenüzlü bir qadına ehtiyacı var. Yanımda olsaydı, pomidor-çörek ümidine qalmazdım. Söz verib, axı, dünyanın en leziz yemekleri bizim süfremizde olacaq. Birce qısqanclığı olmaya. Keçen ilin aprelinde Xuraman adlı iş yoldaşımı aldatmışdım ki, sevgilin neşriyyatın tininde bir qızla şirin-şirin söhbetleşir. Sekkizinci mikrorayon bazarından yazdığı reportajı yarımçıq qoyub gülle kimi qapıya götürülen bu delisov, suyuşirin qız liftin ağzında baş redaktorumuzla kelle-kelleye gelmişdi. İnsan hüquqları, demokratiya çerenlemekden dilinde tük biten şefimizin özü despotun yekesiydi. Üz-gözünü turşudub ele yerindece qızın aşına su qatmışdı. Qapı qonşuluğumuzdakı “Ucalıq” qezetinin korrektoru meni görer-görmez her şeyi ovcuma qoydu: ”Kişi Xuramanın üstüne kükredi ki, deyesen, qızmısan, üstüme kerkinirsen”. Zarafatcanlı, gülerüz Xuramanın tengnefes otağa qayıdıb hönkür-hönkür ağladığını görende bu yersiz zarafatımdan it kimi peşman olsam da, altını lap sonralar ikiqatına çekdim. Düzdür, növbeti heftenin planlaşmasında xıltı içinden qaynayan baş redaktorun Xuramana vurduğu teneni boğazımdan keçirmemişdim. Qıza qahmar çıxıb şefimizin yanında hörmetimi itirsem de, vicdanım qarşısında rahtlaşmışdım. İkice ay sonra Xuraman işden erize yazıb çıxanda qızın telefonda çekine-çekine dilini sürümesinden başa düşmüşdüm: baş redaktorumuzun meqsedi... ayrıymış. Evezinde yaxşı maaş, rahat iş ved edibmiş.
Xuraman and içmişdi: bunun evezini sende qoymayacam. Üçce gün sonra qızın doğum gününde ona bağışladığım hediyye başıma bela oldu. Telefonuma gelen sms, dalınca yad nömreden zeng özüyle beraber qasırğa, tufan da getirdi. “Hediyye çox gözel idi. Esmeri eve ötürenden sonra zeng et, danışaq” Peehhh!!! Bizim qıza da ele bu lazım deyildimi, lazımıydı! Ağlaşma, şikayet, sevgi xaini elan olunmağım; men terefden oxşama, ezizleme,

<< 1 ... 51 52 [53] 54 55 ... 99 >>