sinedolusu köks ötürdüyünü görende, yaman pisikdim, ele bildim heysiyyetime, menliyime güllelenme kesdiler. Birden-bire bedbin fikirler canımı culğadı, hardansa ağlıma geldi ki, biryolluq gebermek ne gözeldir. Mikroavtobusun kirli oturacağında narahat-narahat qurcalanmaqdan bezende başımı şüşeye söykeyib bir-birini evez eden xarici maşınlara, boz-bulanıq havasatdan ovqatı telx olan kederli adamlara, supermarketlere, apteklere, mektebden qayıdan şenüzlü uşaqlara, dönerxanalara tamaşa edirdim. İsmayıl dayını bu gün görmemişdim. Kişiden yana deli bir darıxmaq sardı canımı. Srağagün Leylanın eve qayıtmaması, dünen İsmayıl dayı ile dilucu (amma üzügüler) salamlaşıb harasa telesmesi beynimde dolandı. Qızın geldiyini mene xeber vermediyine göre üreyimde İsmayıl kişini qınamışdım. Düzdür, o bizim aramızda olanlardan, menim üreyimin derinliyinde kök salan niyyetimden xebersizdi, amma adice yarpağın terpenmesini mehremi kimi menden gizletmeyen kişi gerek bunu da çinedanında saxlamayaydı. Gören, Leyla tapançanın yerinde olub-olmadığını yoxlamışdımı? Açığı, bu işe baş vurmağımdan yaman quşqulanırdım. Bezen narahatlığım, qorxum o hedde çatırdı ki, üreyim şiddetle döyünür, içime dolan hürküden yaxa qurtarmaq üçün başımı qatmağa behane axtarırdım. Eslinde, Leylanın meni yazı yazmaqdan, ona qahmar çıxmaqdan defelerle çekindirmesinin ciddi sebebi olmalıydı. Maestro Vüqarın yere-göye sığmayan hikkesi, qızı hedeleyib kiminse adından danışması meni gözleyen tehlükeden xeber verirdi. Bu, adice jurnalist marağı olsaydı, her şeye tüpürüb, sakit başla qezetçiliyimle meşğul olardım. Amma...!!! Offf!!! Bacarardımmı, yeni?!
Milli Kitabxananın pillekenlerini qalxanda şou-biznesden yazan qezet ve jurnalların siyahısını beynimde saf çürük eledim: “Aysel”, “Röya”, “Oxu Meni”, “Ulduzlar”, “ATV Maqazin”, “Sarı”, “İstiot”... Bekarçılıqdan darıxdığı hiss olunan gözünisgilli kitabxanaçı qızla on ilin tanışı kimi salamlaşıb elüstü zarafatlaşandan sonra niyyetimi açıb-ağartdım. Sağ olsun, zirek

<< 1 ... 53 54 [55] 56 57 ... 99 >>