özünü şübheli aparırdı. Gözüm su içmedi. He, üz-gözünü bağlamışdı. Heç men de tanımadım.
Dalağım sancdı.
- Bir söz demedi?
- Telefon nömreni aldı. Dedi, zeng edecem. Özü meni axtarmasın.
İsmayıl dayı çay içmeyi teklif edende elimi minnetdarlıq elameti olaraq sineme qoyub eve geldim.
Demeli, yazı xoşuna gelib ki, meni axtarır. - Otağımda o baş-bu baş gezişib çenemi ovxalaya-ovxalaya (köhneden verdişkaram) düşündüm. İsmayıl dayının sevinmesi, sesinin ahengindeki razılıq meqsedime çatmaq üçün Leylanın üreyine doğru bir addım yaxınlaşmağım demekdir. Madam ki, zengini gözlemeyimi tapşırıb, gözleyerem, teki xeyire qenşer olsun. Düzdür, bele vaxtlarda sebrimi basıb darqursaqlıq etmemek tebietime zidd getmek demekdir, amma elac nedir, dözmeliyem.
İşe getmek niyyetim baş tutmadı. Kaş Leyla başısoyuqluq etmeyib meni tez axtarardı. Üreyime dammışdı ki, bu görüşden sonra nese olacaq. Ya xeyir soraq eşidecekdik, ya da bed xeberden sinemiz göyneyecekdi. Qız neye göre özünü başqalarından gizletmeliydi? Demeli, qara eynek taxıb eynine idman debli paltar geyinibmiş ki, tanıyan olmasın.
Telefonum zeng çaldı. Leyladan zeng gözlediyim vaxt bu Nebi Zeynalov hardan çıxdı, bilmirem. Özümü toplayıb işe gelmemek üçün behane axtardım. Her ehtimala qarşı bir yalan uydurub, kişini inandırmalıydım ki, Leylanın qefil zengine hazır olum.
-Beli, Nebi müellim.
- Receb, tez gel redaksiyaya. Vacibdir, teles!
- Bir problem var?
- Lengime. On beş deqiqeye özünü çatdır!
Ses kesildi. Temkinli, soyuqqanlı adam kimi tanıdığım Nebi müellimin heyecanlı sesi üreyime qorxu saldı. Ne olmuşdu? Belke yazıdan narazı qalıblar? Qezetin sehifelerinde hansı meselelere qadağa olduğu gün kimi aydın idi. Bu siyahıya reklam veren qurumlardan başlamış, sponsorlara qeder ayrı-ayrı seçilmiş şexsler başçılıq edirdiler. Eynimi deyişib evden çıxdım.
Neşriyyatın qapısında bir deste şair-köşe yazarı ile rastlaşdım. Hay-küyle ciddi ve yüngül senet haqqında boşbağazlıq edirdiler. Allahın ver günü neşriyyatın

<< 1 ... 61 62 [63] 64 65 ... 99 >>