zeherledim.
Bufetde yene qelebelikdi. Kelem dolmasının, bozbaşın iştahqovucu qoxusundan baş çatlayırdı. Kenardan miskin ve bedbext tesiri bağışlayan dişitökük, bığısarı, serxoş şairler yene bir-birini terifleyirdiler. Hiss edirdim, yazını oxuyanlar, meni tanıyanlar başını qovzayıb oğrun-oğrun üzüme baxır, nese pıçıldaşırdılar. Su alıb bufetden tezece çıxmışdım ki, katibe zeng vurub redaksiyaya gelmeyimi istedi. Pilleleri qalxa-qalxa nagüman suallar içimi yeyirdi. Şübhe, hürkü, narahatlıq, intizar... Gören, Leylanın gününü-gündüzünü zehere dönderen kim idi? Menim axırım nece olacaq?
Katibenin şirin adı var: Narın. Yaxşı qızdır, teze gelende utandığından sesi çıxmırdı. Sonralar dostlaşdıq. Narının üzündeki ifadeden bildim ki, xoşagelmez mesele var.
- Receb, - sesi xırıldayırdı, gözlerinde sonsuz keder gördüm. - Çingiz müellim dedi ki, - doluxsundu, dodaqları titredi yazıq qızın. - İndi burda yoxdur...
- Bilirem, Narın, meni işden çıxaracaq. - Elini ovcumun içine alıb oxşadım, öpdüm. - Nigaran qalma, yaxşı? Nigaran qalma!
Ehmalca başını terpetdi. Bir damla göz yaşı yanağı boyu gilelendi.
- Amma sen üreyini sıxma. O, seni işden çıxara bilmez. Gelende xeber edecem, danış, başqa yere getme, bizimle işle.
- Gözel Narın. - Gülümseyib aradakı ağır ab-havanı yüngülleşdirmek istedim. - Men o yazını yazanda bilirdim bele olacaq. Senin kimi gözel dostlarım varsa, mene her yerde iş tapılar.
Baxdım ki, Narının stolunun üstünde qelem-kağız var. Bunu baş redaktor erize üçün ayırtdırmışdı. Belke, Narın düz deyirdi, men axıracan mübarize aparmalıydım? Düzdür, baş redaktor yüz behaneyle meni uzaqlaşdıra bilerdi. Meselen, işde yol verdiyi nöqsana, peşesine mesuliyyetsiz münasibetine, kollektivle dil tapmadığına göre işden xaric olunub, vessalam! Amma mübarize, direniş göstermek axmaq fikir idi. En gözeli xetrimi isteyen adamlarla görüşüb xoşluqla ayrılmaq ve Allahın da baş açmadığı bu redaksiyanın hendeverine dolanmamaqdı. Erizemi yazıb imzaladım. Hiss edirdim ki,

<< 1 ... 64 65 [66] 67 68 ... 99 >>