setirden-setire keçende Narın nece heyecanlanır, tengnefes adamlar kimi sinesi qalxıb-enirdi. Ağlıma geldi, el boyda bir kağız götürüb baş redaktora ünvanlanan bir neçe kelme yazam. Sonra bu axmaq, sadelövh niyyetime gülmeyim tutdu. Deyesen, dodağımın altında gülümsemeyimden Narın duyuq düşdü.
- Receb, qeribe adamsan, vallah, camaat işden çıxanda kederlenir, menim kimiler üç gün ağlayır, sen de gülürsen. Ele bil, maaşını artırıblar.
- Heyat davam edir, ezizim, sağlıqla qal! - Erizeni stolunun üstüne qoydum. - Bir de buralara gelmek niyyetim yoxdur, amma dostlarımı unutmaram. - Ürekden güldüm. - Elini ver öpüm, üzüme gözel seherler açılsın, - her gün sehererte dediyim sözü bir de tekrarladım.
Növbetçi redaktorla görüşüb üzrxahlıq etdim. Narın meni foyenin sonunacan ötürdü. Sağollaşıb pillekenleri düşende Nebi müellimin sesini eşitdim:
- Receb!!!
Foyenin qaranlığında göründü. Vehşi ehtirasla siqaret sümürürdü. Heç fikir vermemişdim, eyin-başı nimdaşdı, ayaqqabılarının burnu genden ağarırdı.
- Bilmirem, niye bele oldu. - Üzünde qosqoca bir keder vardı - Seni itirmek istemezdik. İstedadlı, qabiliyyetli oğlansan. Menim üçün de gözlenilmez oldu. Bilmirem, Çingiz müellim niye bele etdi, amma görünür, bizim bilmediyimiz şeyler var. Soruşdum, demedi. Senin qabağınca harasa telesik getdi. Yazıya göre onu yaman incidibler. Deyesen, seni işden çıxarmağı da onlar gösteriş veribler.
Teşekkür edib elini sıxdım. Ayrılanda xahiş etdim ki, növbetçi redaktorun işde qalmasına kömek etsin.
- Seni qaytarmağa gücüm çatmasa da, ondan nigaran qalma, - dedi.
İşsizlik!!! Üreyimde qeribe, anlaşılmaz duyğular oyanmışdı. Neşriyyatın binasından çıxıb avtobus dayanacağında xeyli gözledim. Her yan boz-bulanıq, birrengdi. Yanımdan bir deste mektebli keçdi. Tündmecaz, qaşqabaqlı oktyabr günü uşaqların üzündeki tebessümü öldürmüşdü, yağışa düşmüş göyerçin destesine benzeyirdiler. Bilmirdim, hara gedim, kime üz tutum. Gören, Leyla eve gelerdimi? Belke, gedib qapısını döyüm ki, bağışla,

<< 1 ... 65 66 [67] 68 69 ... 99 >>