utanmaz-utanmaz üz-gözümü şilleleyirdi. İlahi, bu qezeb, eseb, hikke hardandır bu adamda? Dehşete gelmişdim. Qulağımın dibinde qanın ilıq heraretini duydum. Sebrli adammışam, özümü bu qeder dözümlü, iradeli, ezmkar bilmirdim. Leyladan tekrar-tekrar sakit olmağı xahiş etsem de, vecine almırdı. Evezinde anamı söydü. Bu söyüşün ağırlığı başımın zoqqultusundan daha pisdi. Bir qadının ünvanına deyilen en tehqiramiz söyüş hansıdısa, anamın ruhunu bele alçaltdı. Şillenin biriyle üreyim soyumadı, ikincisi, üçüncüsü açıldı. Ayağımın altında zarıyır, yalvarırdı. Dizlerimi qucaqlayanda ayıldım. Gözünün yaşını şalvarımın eteyine hopdurub ele hey hönkürür, sesindeki acizliyi, çaresizliyi iliyimecen hiss edirdim. İnden bele esib-coşmağın, qezeb girdabında vurnuxmağın menası yoxuydu. Bir az ağıllı olub hirs-hikkemi boğmaq en yaxşısıydı. Başımdakı küt zoqqultu getdikce şiddetlense de, bu ağrılara tablaşmaq gücüme belediydim.
Döşemenin üstüne çöküb çiyinlerini qucaqladım. İsti nefesim, mehrem sesim boyun-boğazına yayıldıqca xoşallandığını hiss edirdim. Birce bu zehrimar hıçqırtı ara verseydi, Tanrım! Anasını itiren kimi elacsızlığın dehşetini sinesine sığışdıra bilmirdi.
- Leyla, her şey arxada qaldı, unut getsin.
Başını sağa-sola yelleyib bir az da üreklendi, gözünün yaşı çenesinde purçumlanırdı. Barmaqlarımın ucunu üz-gözünde gezdirdim, dağınıq saçlarını qulağının dibine bend edib, yanağının nemini quruladım.
- Niye menim zülmümü artırırsan. Hardan sene rast geldim? - Sesinde ölü qüsse, dözülmez peşmançılıq vardı.
- Doğrudan bele fikirleşirsen? Eksine, başa düşmelisen ki, menim sene ancaq kömeyim deye biler.
- Niye icazesiz evime girdin? Sene kim demişdi ki, mende tapança var?
- Sen özünü şübheli aparırdın. Tapançanı yere salandan sonra bunu bilmeye ne var?
- Men yaşamaq istemirem, Receb, başa düşürsen? Sen menim ezablarımı artırdın. O yazıya göre senin axırına çıxacaqlar.
- Bir sağ ol düşmür? - Gülümsedim. Boynunu qucaqlayıb üzünü üzüme sıxdım.
Deyesen,

<< 1 ... 77 78 [79] 80 81 ... 99 >>