Bezeksiz-düzeksiz deyirem, inanın! Evveller yazıçılıq sevdasına tutulduğumdan, bele şeyleri müşahide etmekde tayım-beraberim yoxdur. Ses imkanları böyük deyildi, bes, neğmelerindeki yanğıya ne söz? Cemi bir aya adamların içine qucaq-qucaq sevgini nece doldurmuşdusa, taleyin ona diş qıcamağı, qazandığı uğurları başına görk elemeyi heç yarımca ay çekmedi: hamı ikrah qusurdu. Hele bu harasıdır, men çox şeyi sonradan yerli-yataqlı bilecekdim.
Bilecekdim ki, sağ qonşuluğumda bir külfet qaçqın ailesi, solumda mömin qaravulçu kişi yaşayır. Ne yaxşı, teze qonşularım canımda gezdirdiyim soyuqqanlılığı mehelleye nabeledliyime, yaşımın azlığına bağışlayıb, özleri tanışlıq vermişdiler. Bu hüznlü insanların qonşuluq sevgisine tuş olmasaydım, çox şeyden xebersiz qalacaqdım. Her şey qoca qaravulçu ile tanışlığımdan sonra başladı. Adı İsmayıl idi, elini öpüb, alın söykemeli kişi! Qapımı döyüb xırıltılı sesle “ay oğul” deyib çağırmışdı. Gece yarıydı, saat üç, dörde işlemiş… Yuxuma haram qatmağından acıqlanmışdım.

-Duzun var? Bir çimdik isteyirem.
El boyda qezet parçasına duz töküb lal-dinmez ona uzatmışdım. Min defe razılıq edib qaravul daxmasına getmişdi. Sonralar qoca ile rastlaşanda ehtiramla görüşüb elini sıxırdım. Get-gede isinişirdik, canımı qoymağa yer tapmayanda bu daxma toxtaqlığımı özüme qaytarırdı; çay hortdadıb köhne eyyamlardan qalan xatirelerine qulaq verirdim. Bir de görürdün, meyvenin ucuz vaxtlarında torba dolusu gilas, şaftalı alıb gece yarıyacan vaxt öldürürdük. Öyrenmişdim ki, on beş ildir qaçqın düşüb. Arvadını iki il evvel itirmişdi; qızlarının heresini bir rayona köçürüb yerbeyer edenden sonra bu daxmada meskunlaşmışdı.
… Sonra heç kimin gözlemediyi bir hadise oldu: Leyla bizim mehelledeki doqquzmertebeye köçdü. Meni qarabaqara izleyen uğursuz günlerin, nizamsız heftelerin binası ele o günlerde qoyuldu.
* * *
Men qaravulçunun penceresini döyende, şam yemeyini erteden hazırlayan qoca ortalıqdakı boyat çörek tikelerini suda isladıb udquna-udquna

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 99 >>