Ağzımvaylıq etmek yaramaz, dilimi qarnıma qoyub lal-dinmez işin gedişatını gözlemeliydim.
- Leyla, srağagünkü hadiseni unutmamısan ki?
- Bilirem, neyi öyrenmek isteyirsen.
- Biz oturub etraflı söhbet etmeliyik.
- Tapançanı qaytarmaq şertile.
-Mene inanırsansa, tapançadan nigaran qalma. Ele bil öz evindedir.
Susdu. Bu o demekdi ki, razıyam.
- Tapançanı görmek isteyirem. Selma Hayekin şeklini kenara çekib ilan kimi zehimli silahı çıxardım. Mene ele geldi ki, tapançanın xofundan diksindi.
- Sene rast gelmeseydim, dünen bu tapança qanımı axıdacaqdı.
- İncime, ele soyuqqanlı deyirsen, qeyri-ciddi görünür. Adama ele gelir, ölümü şou proqramlarla deyişik salırsan. Buna artistlik demek daha doğru olar.
- Axı, bundan sonra menim yaşamağım kime lazımdır. Özüme ezab verirem. Ölüb qurtarmaq en gözelidir.
- İntihar edenleri Tanrı da bağışlamır.
İstehza ile gülümsedi.
- Belke, dua edesen, Tanrı yerimi cennetlik etsin?
Tapançanı qaytarıb yerine qoydum.
- Dua ederem. Tanrı bağışlayandır.
- Fahişeni de?
- Her kesi, - dedim. - Sene bir ehvalat danışım. - Yaddaşımı arıtlayıb Hezreti Mövlanadan neql olunan revayeti xatırladım - Bir fahişe yolda gederken çöl itine rast gelir. Susuzluqdan yazıq heyvanın dili damağına yapışıbmış. Fahişe ayaqqabısına bir parça bağlayıb en yaxınlıqdakı quyudan köpeye su çekir. Ertesi gün bir sufiye rast gelir. Sufi qadını görer-görmez elini götürüb hörmetle öpür, ona Tanrıdan dualar edir. Fahişe teeccüblenib utanır. İndiyecen kimse onun elini öpmemişdi ki! Eksine, insanlar onu tehqir edib alçatmaqdan hezz alırmışlar. Sebebini soruşanda Sufi deyir: “dünen sen o susuz qalmış ite semimiyyetle şefqet gösterdin. Tanrı ele ordaca bütün günahlarını bağışladı. Qardan paksan indi...”
- Ne gözeldir! - Xırıltılı sesle dedi.
- Elbette, çox gözeldir. Yaşamaq, mübarize aparmaq, her şeyin gözel olduğuna inanmaq lazımdır. Adam illerle içine yığılıb qalan derdlerini üreyine yaxın olan insanla bölüşende rahatlıq tapır. Yoxsa, çetin olur,

<< 1 ... 80 81 [82] 83 84 ... 99 >>