çox çetin. Defelerle sınamışam: ağrını-acını bölüşmeyende daha dehşetli, dözülmez derdler getirir. Senden gizletmirem, var-dövlet içinde yaşamış bir adamın heyatı menim üçün çox maraqlıdır. Doğrudanmı, insan yarım saata üç min manat qazana biler? Bu pullar hara sovrulub? İndi niye intihar etmek fikrindesen? İnsan ne boyda bağışlanmaz sehv eder ki, onu intihar heddine getirsinler?
Men danışdıqca Leyla gözlerini döşemeye dikib düşünür, doluxsunduğu tez-tez udqunmağından bilinirdi.
- Bilmek isteyirsen ki, Vüqar srağagün niye gelmişdi, meni niye döydü, bunu senden hansı sebebe gizletdim, he? Sonra telesik ayrıldım ki, qalsın sonraya. Receb, - susdu. Sonra belimi qucaqladı. Başını sineme sıxıb ağladı.- İnan mene, her şeyi danışacam. Bir az vaxt ver! Ne yaxşı, sene rast geldim. Bir de, bilirsen, - yene susdu. - Seninle deli kimi içmek, serxoş olmaq, her derdi unutmaq isteyirem. Bütün xahişlerime sözsüz emel ele! Bir az nazımla oyna, erköyünlüyüme döz, nolar... Heç olmasa bu gecelik. Gedek bize!

Her şey pisliye doğru
Tebietin özünde xudbinlik, riyakarlıq varsa,
insan ölene kimi sadiq qalacağına, sözünün
üstünde duracağına nece and içe biler?
T. Drayzer, “Dahi” romanından
... Ağlıma gelmezdi ki, hemin axşamın ertesi daha böyük bedbextlikle üzleşecem...
Sap-sap uzanan selleme yağış pencerenin şüşesini döyecleyir, içeri torpaq etri dolurdu. Leyla pencereni açıb sele-suya fikir vermeden bu gözel qoxunu ciyerdolusu içine çekir, ele bil üz-gözüne döyecleyen yağış damlalarında paklanmaq isteyirdi.

Yağış kendimizi xatırlatdı mene. Yollar köhne sabun kimi sürüşken, yumşaq olurdu. Yağışa düşmüş serçeler deste-deste artırmanın damına doluşub civildeşirdiler. Üst-üste qalaqlanmış buğda kiselerinin künc-bucağını deşib serçelere den seperdim. Nenem bir de xeber tutardı ki, hemin yırtıqlara toyuq-cüce daraşıb, kiseni paymal edibler. Deyesen, Novruzqabağıydı, yaz yağışı evlerin navalçalarını döyecleyib düzü-dünyanı suda boğurdu. Canamaz üste dua eden neneme dedim ki,

<< 1 ... 81 82 [83] 84 85 ... 99 >>