ele bil Allah adamların üzüne tüpürür. Ağzıdualı, dilialqışlı arvada bunu demekmi olardı? El ağacını qapıb dalımca nece tolazladısa, topuğumun şişinden üç gün mektebden qaldım. Düzdür, peşmançılıqdan nenemi ağlayan gördüm, amma bu neyi deyişirdi? Menim o vaxt uşaq ağlıma yerleşmeyen, nenemin günde beş kere secde etdiyi Tanrıya ağzıtüpürcekli demek evimizden ruzu-bereketi yoxa çıxara bilerdi. Nenem ölenden sonra, başımdan çekilmeyen verdişlerin en yaxşısını indiyecen tergitmemişem: çöreye el aparanda, Allaha hemd edirem.
Evden çıxanda fikrini dağıtmaq üçün Leylaya danışdım bunları. Ele bil müqevvaydı, vecine almadı. Qaranlıq blokun sessizliyinde sms sesinden diksindim. Esmer yazmışdı: “Kaş içime mehrem, kövrek hissler dolduran bu yağışın altında doyunca gezib yorulandan sonra başımı sinene qoyub ağlaya bileydim. Hıçqırıq içinde birce cümleye gücüm çatardı: men seni çox sevirem, lap çox!”. Köks ötürende Leyla duyuq düşdü. Bilmirem, qoluma girib üzünü çiynime sıxmağı üreyinin derinliyinde Esmere olan istehza idi, yoxsa vicdansızlığımı malalamaq sevdası?! Esmerden yana darıxdım, yaman darıxdım. Altı ildir ehtiyac içinde çabalayan, vedleri, gümanları tesbeh denesi kimi bir-birinin yanına düzen adamın yolunda kirpiyile od götüren, saçlarını süpürge eden bu gözütox, Güneş üzlü Allah bendesi ümidini bağladığı yerden xeyanet görse, boğazından keçire bilerdimi? Niye de keçirmeliydi? Her şeyi oturub danışsam, niyyetimi açıb-ağartsam, kim bilir, belke, başa düşerdi?
Siqaret çekmeyi azaltmışam dese de, eve çatar-çatmaz “Sabrani” alışdırıb lezzetle ciyerlerine çekdi. Köyneyini, şalvarını çıxardı, evin ortasına tolazlayıb şkafı teze paltar niyyeti ile elek-velek etdi. Nedense mene ele geldi, bu jest yatağa aparan yolun başlanğıcıdır. Yene çiyinlerini qucaqlamaq, boyun-boğazını yalamaq keçdi üreyimden. Bir terefden de, başımın zoqqultusu kesmirdi, barmağımın ucunu tez-tez yaraya toxundurub qan kesib-kesmediyini yoxlamaq isteyirdim. Bir-iki addım atıb dayandım. Bilmirem

<< 1 ... 82 83 [84] 85 86 ... 99 >>