restoranda oturmağa, ne qeder içmeye, hara, ne vaxt getmeye men qerar verirem. Elave etdi ki, xetrime deymesin, yalnız bu halda menim isteyimi yerine yetirecek. Guya o, ancaq içende semimi olur. Leylanın qabağıma şert qoymağı, menim hedsiz inadkarlığımdan doğan mecburiyyet idi. Onca deqiqe evvel ehvalatlardan uğunan qızın dost-doğma mehremliyinden eser qalmamışdı; indi, olsa-olsa, ögey, yad kimi reftar edirdi. Demeli, bu adamla hele çox ehtiyatlı olmaq lazımdı.
Eynine qara plaş geyinib, boynuna şerf saldı. “Toyota”sı rahat, çuğundur rengli salonu entiqe idi. Yasemen etrini ciyerlerime çekib xoşhal oldum. Nedense, bele qoxuları burnum alanda Patrik Züskindin etriyyatçı qehremanı Jan-Batist Qrenuyu xatırlayıram. Düzünü deyim: çoxdan, lap çoxdandır bele rahat maşında gezmirem, ister-istemez qelbimde müemmalı, sirli duyğular oyandı. Bele hissleri adeten, fransız yazıçılarının yoxsul qehremanları kübar mühitine can atanda keçirirler.
- Yalan-doğru, qezetler yazdılar ki, kreditini ödeye bilmediyin üçün bank maşını geri almaq isteyir. Düz xeberdir?
Başını terpetdi.
- Sonuncu xeberdarlığı keçen hefte etdiler.
- Vaxt verdiler?
- On güne ya pulu ödemeliyem, ya da mehkeme yolu ile maşını elimden alıb, indiyedek ödediyim pulu geri qaytarmayacaqlar.
- Ne qeder puldur?
- On yeddi min beş yüz dollar.
Araya sükut çökdü. Onkoloji Merkezin yanından keçende qara “Pajero” arxadan siqnallayıb yanımızdan öter-ötmez tehlükeli manevr etdi. Men qorxdum. Bilmirem, yeqin, bele şeylere verdiş etdiyiden, Leylanın tükü de terpenmedi. Ancaq naşı sürücünün qarasınca bir-iki ağız söymekden özünü saxlaya bilmedi.
- Maşının taleyi haqqında ne fikirleşirsen?
- Qelet eleyirler, onlara maşın veren kimdir!
Yarımqaranlıq salonda nezerlerimi ona dikmeyimin menası sözünün sonrasını eşitmek isteyi idi. Qalibane eda ile üyüdüb-tökse de, yüngülce köks ötürmeyi içindeki nigarançılıqdan xeber verirdi.
- Hamısının günahkarı sensen.
- Men? Men niye?
- İsmayıl dayı ile menden danışmısız?

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 99 >>