- Elbette, - mızıldandım - bilirsen ki, xetrini çox isteyir.
- Bilirem. Srağagün maşından düşüb size sarı gelende demedi ki, ne eceb maşını yerinde saxlamadı?
Yaddaşımı qurdaladım. Üreyim esim-esim esirdi. Ele bil bu deqiqe sinemden çıxıb ayağımın altına düşecekdi. Srağagünkü hadiseni beynimden keçirdim. İsmayıl dayının sesi tekrar-tekrar qulaqlarımda seslendi.
- Dedi, bu gün ona nese olub. Maşını üçün yer ayırmışam, saxlamadı. Elini heyetin sağ küncündeki bir maşınlıq darısqal yere sarı uzatmışdı.
Rişxendle gülümsedi. Bilmirem, bu neye lazım idi?!
- İstedadlı jurnalist kimi sen bu haqda ne fikirleşirsen?
İstehzadan tüküm de terpenmedi.
- Ne bilim, vallah, - çiynimi çekdim. - Sennen felek de baş açmaz.
Elini-eline çırpıb berden güldü.
- İncime, Leyla, men senin semimiyyetini inanmıram.
- Niye?
- Özünü öldürmek isteyen adam bu qeder rahat, heyecansız danışa bilmez. Deyesen, bir defe sene demişem. İncime, mence sen... sen, ne bilim vallah...
- Men ne? Çekinme, de, acığım tutmaz. Sene yaman isinişmişem. - Sesindeki rişxend tonu azalsa da, tam çekilmemişdi. Ne bilim, belke başqa tonda danışmağı bacarmırdı?!
- Heç, ele-bele, xetrine deymek istemerem.
Siqaret alışdırdı.
- Yaxşı-yaxşı, erinden yarımayan teze gelinler kimi naz eleyib, zehlemi tökme! - Üstüme tepindi.
Pahh!!! Sen hele bunun benzetmesine fikir ver!
- Her şeyi o qeder uzadırsan ki, adamın üreyi çekilir. - “Genclik” metrosunun yanından keçende narazılıqla sesimi qaldırdım.
- Hemin gün özümü balkonda öldürmek isteyirdim. Çox asan ve sade ölüm... Maşını balkonun altında ona göre saxlamışdım ki, gicgahımdan gülle açılan kimi cesedim onun üstüne düşüb korlasın. Maşını bele qaytarmaram.
Heç ağlabatan deyildi. Amma deyirler, intihar qerarını veren adamlar düşünmek qabiliyyetini tamam itirirler. Çox vaxt adi qarşılanan hadiselere facievi don geyindirib düzü-dünyanı dağıtsalar da, bend olmaq ağılsızlıqdır.
- Senin yerine olsaydım, başqa - daha ağıllı yol seçerdim. Meselen,

<< 1 ... 86 87 [88] 89 90 ... 99 >>