şeherden kenara çıxıb maşına od vurmaq ve tapançanı gicgaha sıxıb tetiyi çekmek... Vessalam! - Güldüm.
- Mene gülürsen? - Sesinde inciklik vardı. Alındım. Daha doğrusu, it kimi peşman oldum. Bele veziyyetde olan adamın hisslerile oynamaq cinayetdir.
- Zarafat edirem, - Elini ovcuma aldım. - Sen hele çox yaşayacaqsan. Bizim daha gözel günlerimiz qabaqdadır.
Milli Bankın yanından keçende “20 yanvar”dakı qara “Pajero”nu arxamızca gelen gördük. Bizden qabağa keçmişdise, demeli, maşını hansısa qaranlıq dalana çekib yolumuzu gözleyirmiş. Kim ola bilerdi? Yoxsa üreyime dolan xofdan gözüme qara-qura şeyler görünür? Leylaya deyende yan şüşeden boylanıb, maşını diqqetle gözden keçirdi. Hiss etdim ki, o da berk qorxur. İndiyecen menden gizletse de, görünür, onunla düşmen kesilen adamın kabus kimi qara qorxusunu qelbinin derinliyinde gezdirirdi ve yeqin ki, bu hiss geceler de ona rahatlıq vermir.
- O deyil, - başını eminlikle sağa-sola yırğaladı.
- Odur! Diqqetle bax!
- Deyesen, qorxursan?
Bele vaxtda bu tikanlı sancmalar kime lazımdır, bilmirem!
- Ola bilmez ki, bizi izlesinler?
- Ola biler, amma bayaqkı maşınla rengleri eyni olsa da, nömreleri başqadır. Narahat olma!
Ona inanıb başımda dolaşan şübheden, içimi bürüyen hürküden yaxa qurtardım. Leyla maşını sağa çekib süreti azaltdı. Bu meni inandırmaq üçün idi. “Pajero” yanımızdan ötüb işıqforun qırmızı işığında dayandı. Yol açılan kimi sağa burulub aralıq küçelerden birinde itdi.
Bülbül prospektindeki “Miraj” restoranının qarşısında maşını saxlayıb güzgüde üz-gözüne fikir verdi. Bayırda güclü külek qalxmışdı. Plaşının yaxasını qaldırıb eyneyini taxanda onun kim olduğunu seçmek bir az çetin idi. Bayırdakı qezebli küleyi, aysız geceni de bunun üstüne gelsek, bize (daha doğrusu ona; men kime lazımam?) fikir vermek, ayaq saxlayıb marıtlamaq heç kimin ağlına gelmezdi.
- Niye mehz bura geldik?
- Xoşuna gelmir?
- Ele bele, sözgelişi soruşdum.
- Artıq üçüncü defedir sene xatırladıram, - kobud-kobud dillendi,

<< 1 ... 87 88 [89] 90 91 ... 99 >>