tezece doldurmuşduq ki, qapının döyülmeyinin ardınca besteboy, qarayanız bir oğlanın içeri girmeyi çox çekmedi. Otuz-otuz beş yaşı olardı. Eyninde cins şalvar, şabalıdı gödekce vardı. Boynuna saldığı özündengüllü şerfin bir ucu çeynek-çeynekdi; demeli, esebleri yerinde deyil, daxili gerginliyi, qayğıları var. Ele ürekden, xoş halla gülümsedi, ağzı qulağının dibinecen dartıldı. Ne yaxşı Leylanın sevincden üreyi getmedi. Yerinden quş kimi sıçrayıb qonağın üstüne atıldı. Qollarını boynuna dolayıb berk-berk sıxanda gelen adam Leylanın çiyni üstünden qaşqabaqlı, acıqlı nezerlerle meni süzdü. Bu, qısqanclıqdan doğan hikke deyildi.
- Sene qurban olaram, Elçin! Ne yaxşı geldin, - Leyla onun üz-gözünü oxşayıb tekrar özüne sıxdı. - Qurban olaram sene, ele darıxmışdım ki!
Elçin xoşallanıb gülümseyende ağzı yene qulağının dibinecen dartıldı.
- Heç soruşmursan ki, hardan geldim, niye geldim?
- Seni görmek menim üçün hemişe xoşdur. Gör nece sevinirem, ele bil dünyanı mene verdiler.
Meni teqdim etdi:
- Tanış ol, adı Recebdir. Bir-birimizi tezece tanıyırıq, amma ele bil yüz ilin dostuyuq.
- Bunun kaprizlerine dözmek bir az çetindir, Receb. - El tutduq. - Amma sebrli adama oxşayırsan. - Gülümseyib ürek terpeden iltifat gösterdi. Bayaqkı acıqlı baxışlardan eser-elamet qalmamışdı.
- Bir-iki defe acılamışam. Yavaş-yavaş öyreşecek. - Leyla Elçine yer gösterib zengi basdı ki, ofisiant üçüncü qedehi getirsin.
- Recebin yazısını oxudum, ela yazıdı, üreyimden tikan çıxardı. Ele bil senin yanında men yox, bu olub.
- Amma meni de günahlandırıb. - Bu, Leylanın saxta narazılığı idi.
- Jurnalist düzü-düz, eyrini-eyri yazmalıdır. - Tfu!!! Bu çeynenmiş, ettöken cümleden çimçeşdim. Eslinde, haqlıdır, amma adam heyatı boyu eyni şeyi ne qeder eşider? - Menim söz serraflarına böyük hörmetim var!
Vay, vay! Aman Tanrım, ne sarsaq ifadedir: “söz serrafı!”
- Yaxşı, sen özünden danış. Burda olduğumu hardan bildin?
- Eve gedirdim, maşınını görüb geldim. Başım qarışıqdır, çoxdandır

<< 1 ... 89 90 [91] 92 93 ... 99 >>