corab, isti köyek toxuyublar. Sen niye burda biber, turp satırsan? Erin oğraş hardadır, çağır, o deyyusa kütle psixologiyasından danışacam. Arvad dözmeyib dişinin dibinden çıxan söyüşlerle qabırğalarımı yağladı, bir de gördüm, kimse çeneme babat bir yumruq ilişdirdi. (Lap eceb eledi). Ağzımın tüpürceyini dağıda-dağıda çığırmağa başladım: meşhur yazıçı olanda hamınızdan intiqam alacam, darıxmayın. Ayılanda ne görsem yaxşıdır: sallaqxana arabasında mal cemdeyini qucaqlayıb yatmışam. Yepyeke siçovul etden doyub gödekçemin yaxasını çeyneyirdi. Bele tüfeyli günlere özümü öyreşdirende bir tesellim olurdu: gelecek tedqiqatçılara mövzu veren ela heyatım olacaq, yüziller boyu menden danışacaqlar. (Tfu, cemdeyine!!!) Parkda atılıb-düşen uşaqların qabağında diz çöküb ağlamaq, avtobusdakı telebe qızları öpüb qaçdığıma göre polise düşmek, yaxası kirli köynek geyib yazıçı obrazı yaratmaq, saçıma daraq çekmeyib, üstelik, toyuq tükünü qulağımın dibine keçirib adam içine çıxmaq 19 yaşımın emelleridir. O vaxtlar yazdığım gündeliyi indi oxuyanda ölüb yerin tekine girmek isteyirem. Düzdür, inden beleki edebi irsimi öyrenen tedqiqatçılarım üçün gündeliyi qoruyub saxlamaq fikrindeyem, amma ağlımı başıma yığıb güzgünün qabağına keçende, öz-özüme deyirem ki, e Receb, adam kişi olar, özünü sefeh yerine qoyma, bu yazıçılıq merezinden yaxanı qurtar, qoy vızqırtsın! Jurnalistikaya girişenden sonra içimdeki edebi istedad qurumağa, ölezimeye başladı. Amma insafla danışsaq, yazılarım pis olmurdu. Müşahideçilik qabiliyyetim, süjet qurmağım, dialoqlardakı tebiilik stajlı yazarların diqqetini celb etmişdi.
Leyla ile rastlaşandan sonra onun heyatı haqqında roman yazmaq sevdasına düşdüm. Meni bağışlayın, neçe günden beri zehlenizi tökdüyüm, cidd-cehdle gizletdiyim sirrim, sadece, budur. Düzdür, adama deyerler ki, it oğlu, bu yaramaz ellameçilik neden yanadır? Guya evvelde açıb-ağartsaydın, dağ siçan doğacaqdı? Ellameçi yazarlar, adeten, “sevdaya düşmek” ifadesini istehza menasında işledirler, amma

<< 1 [2] 3 4 ... 113 >>