Yeqin dalımca gelen eclaf, “Pajero”nu yolun kenarında saxlayıb sağa-sola boylanırdı ki, bu deqiqe yaxınlaşacam. Ay, sen ölesen!!! Heyecandan yaxa qurtarmaq üçün Esmere zeng vurdum. Qanının qara vaxtına düşmüşdüm. Ola bilerdi, itirib-axtarmadığıma göre mısmırıq sallamışdı, ne bilim. Birce donuz demeyi eskikdi. Hikkeli, acıqlı danışsa da, bir-birinden gözel oxşama cümlelerimden mum kimi yumşaldı. Yaşasın edebi istedadım!!! İstedim deyem, meni gebertmeseler, hazırlaş, yazıçı arvadı olacaqsan; bu xoşbextlik her qadının nesibi olmur (Paah!!! Qaragün yazıçı xanımları!!!). Möhkem, iradeli, sebrli, canıyanar, cefakeş olmaq eziyyeti düşür boynuna! Elüstü zarafatlaşdım ki, sesimdeki heyecandan duyuq düşmesin. Kişiyana danışsaq, buna zarafatlaşmaq yox, boşboğazlıq, lap deqiqi, telxeklik deyirler. Saat altıda görüşmek ümidile sağollaşdıq.
Leylaya zeng vurdum. Yene uğursuz cehd! Axşamkı etiraflarına, üreyindekileri boşaltdığına göre, sen deyen nigarançılığım yox idi. Adeten, qadınlar hemdem tapmayanda, unudulanda, gereksiz eşyaya çevrildiyini anlayanda heyatdan usanır, intihar yolunu seçirler. Yeri gelmişken, bir sirr açım: Leyla vaxtile çirkin, iyrenc emellere qol qoymuş fahişe qadından savayı, hem de sinesinde övlad dağı gezdiren zavallı ana idi. Amma indi bu haqda danışmaq hevesinde deyilem.
Yasamalın azğın küleyi yene ağacların yaxasına el aparmışdı. Gödekçemin yaxasını qaldırıb parkın yuxarı başındakı qezet köşkünden siqaret alıb tüstületdim. Köhne iş yoldaşlarım - Narın, ardınca Xuraman zeng vurdu ki, iş tapa bilmişem, yoxsa bekar-bekar gezirem? İkisinin de sesindeki canıyanar ahengden içim iftixarla doldu. Hetta Narın dedi, bir tanışı özel tikinti şirketinin jurnalına redaktor axtarırmış, menim adımı verse de, xeber-eter çıxmayıb. İstirahet etdiyimi deyib, dostlarımı ümid dolu vedle her şeyin gözel olacağına inandırdım.
13:30! Telefonumun sms zengi seslendi. “Yarım saat vaxtın var. Saat ikide deyilen yerde olmasan, bizden incime. Gözleyirik”.
Aha, demeli,

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 113 >>