adamlarda günah görmürdüm, oturduqları yerde işe düşmekden, polis qapısında avara qalmaqdan qorxurdular.
İkinci gün axşam sağollaşıb onlardan ayrıldım. Açığı, huşsuzluğum ucbatından o astagel, yastı-yapalaq kişinin adını tamam unutmuşam, amma xatirimden çıxmamış deyim ki, sonralar onların yaxşılığından artıqlaması ile çıxdım. Şaxtalı yanvar günlerinde sızıldayan sümüklerimin ağrısını kesmek üçün bilmirdim canımı hara qoyum. Yaxşı ki, uşaqlar heresi bir terefe dağılışmışdılar: biri rayonda, o biri köhne qız tanışının evinde kef çekirdi. Eclafların başını piylemek asan olmadı, amma inandıra bildim: guya içib yazıçının ictimai mövqeyi, edebi vicdanı üstünde dava salmışam. Enver irişib qapıdan çıxhaçıxda nümayişkarane şekilde demişdi: edebi vicdanına nenem işesin!
O ezablı günlerde bacımın zengi qanımı bir az da qaraltdı. Atamın veziyyeti pisleşmişdi, dediyine göre, yeyib-içmeyinden de olub, birce quru nefesi gedib-gelir. Kişi anamın derdine tab getirdi, yoxluğuna birteher öyreşmişdi. Lap yaxşı bilirdim: onu menim derdim sındırdı. Min-min arzuyla, ümidle oğlunu paytaxta yola salan atanın isteklerinin puç, başının aşağı olmasından dehşetli ne var?! Gören, bu derdli kişi qohum-qonşu üzüne nece baxır?!
İki gün sonra her şeye - canımın ağrılarına, utanmaq hissine, qohum-qonşu arasına çıxmağın acısına tüpürüb birbaş rayona getdim. Bacım meni bağrına basıb hönkürdü, men alçaq qardaş olduğuma göre onun qarşısında xecalet çekdim. Atam bir deri, bir sümük qalmışdı. Halsız, taqetsiz, çelimsiz ellerini elime alıb ona teselli verdim. Tengnefes olmuşdu, ayaqları ele bil uşaq ayağıydı: yer tutmurdu. Her şey gözlerinden oxunurdu: Meni sen yıxdın, nankor oğul! O gün anamın mezarı başına gedib doyunca ağladım.
Seheri emiler, dayılar başıma ağıl qoymaqdan yorulmadılar. Bu ebleh yığını qarğa-quzğun kimi üstüme tökülüşmüşdüler. Dayaz ağılları, bayağı nesihetleri ile adamı lap iyrendirirdiler. Hele xalaları, bibileri demirem: bu arvad sürüsünün elinden boğazıma ip keçirmeye

<< 1 ... 99 100 [101] 102 103 ... 113 >>