hazırıydım. Üç-dörd gün sonra atam özüne geldi. Hekimin dediyine göre, get-gede her şey yaxşı olacaq. Cibimde pulum da yox idi ki, iyne-dermanına kömeklik edim. Yoxsulluğun acısı içimi köz-köz edirdi.
Yazmaq, dayanmadan yazmaq isteyirdim o günlerde. İçimi, ruhumu rahatlaşdırmağın savayı yolu yoxuydu. Humaya baş çekmek üçün üreyim atlanırdı, amma bu qüsseli ovqatıma Humayın kederli gözlerindeki ağrı-acını qatmaq ehvalımı bir az da korlaya bilerdi. Xebersiz getdiyim kimi, sessiz-semirsiz de qayıtdım. Heç kime bir kelme demedim. Bibiheybeti keçende, birce bacıma sms yazdım ki: “Qala bilmedim, meni bağışla! Bakıdayam.”

Her şey yaxşılığa doğru

Fevral, 2011

Pulsuzluqdan kitablarımı satmaq mecburiyyetile üz-üzeydim. Üreyim gelmedi, Narına zeng vurub 50 manat borc istedim. Yazmaqdan savayı işim-gücüm yoxuydu. Bir hefte dayanmadan yazdım, rahatlaşdım, ele bil ruhuma rahatlıq çökdü. İki defe Esmerin dalınca Musiqi Akademiyasına getmek üçün evden çıxıb, küçeleri yalqız-yalavac dolaşıb kor-peşman geri qayıtmışam. Bilirsinizmi, o geceki hadiseden sonra içimde Esmere qarşı ögeylik baş qaldırıb, ele bil, evvelki mehremliyini, müqeddesliyini, paklığını itirib gözümde. Gören, o eclaf... o eclaf qolunu Esmerin boynuna dolamışdımı, İlahi?!
“Receb, hardasan?! Bu gün görüşek.” Leyla sms yazıb. Demeli, Bakıdadır, darıxıb. He, darıxıb, özü de möhkemce! Öz-özlüyümde xeyli götür qoy-etdim. Görüşümmü?! Ne deyecekdi, vacib bir sözü varıydı, yoxsa vaxt öldürmekden yana lazımıydım ona?! Göresen, etdiklerine göre peşmanıydımı?! Cavabı iki saat gecikdirdim. Çarpayıda uzanıb gözlerimi tavana zillemişdim. Qefil ayağa qalxıb eynimi deyişdim, dilimin altında öz-özüme “get, get, get, get!” deyib tekrar edirdim. “İndiyecen her şeye dözübsen, axıra qeder tab getir, sebr ele! Her qaranlıq gecenin bir aydın gündüzü olur. Olur, olur, olur!”
Vedesiz-filansız birbaş evine yollandım. Qapını döydüm, açıb boynuma sarıldı, sakitce ağladı. Evvelki Leyladan eser-elamet yoxuydu. Onun halını tesevvür

<< 1 ... 100 101 [102] 103 104 ... 113 >>