günleri yaxamızı rahat buraxmışdı. Yaza ne qalıb ki... Bakı semasında gülümseyen ilıq mart güneşi şeheri ağuşuna alıb oxşayır, ezizleyirdi. Bir axşam yuxumu qarışdım, gün uzunu narahat-nigaran ora-bura yumalandım, axır bed xeber geldi, özünü çox gözletmedi: Receb, İsmayıl dayı ölüb, gel! Leylanın bir cümlelik sms-i içimi odladı. İsmayıl dayı, İsmayıl dayı... Bedbext!!! Hemişe üreyimde bir ümid işığını sönmeye qoymurdum: elime pul keçen kimi İsmayıl dayıya teze eyin-baş alacam, ne qayğısı, ehtiyacı vardısa, hamısını ödeyecem. Olmadı! Leylanın ağlamaqdan gözleri şişmişdi. İsmayıl kişinin qızları başına-gözüne döyüb ağlaşırdılar. Ele bil, daxma bu nurani, xoşreftar kişiden sonra yetim qalmışdı. Aysel meni görcek yanıma geldi, dizimi qucaqlayıb ağladı. İsmayıl dayının cenazesini qebiristanlığa götürende Leyla:
- Maşını aparıblar! - dedi.
- Nece yeni aparıblar?! Kim?!
- Axşam! Açığı, bilmirem, yeqin bankın işçileri... - doluxsundu.
Beynimden ildırım süreti ile bir fikir keçdi: belke, İsmayıl dayını infarkt eden ele budur?! Üreyimdekileri dilime getirdim.
- Kişi heyecandan canını qoymağa yer tapmırdı. Çox dedim ki, narahat olma, özünü üzme, harda olsa tapılacaq, amma yox... Axşam canı ağrıyırmış, yatıb, heç neden xeberi olmayıb. Seher... - Leyla gözünün nemini qurutdu, - gelib xeber verende uşaq kimi ağlayırdı.
Siqaret yandırıb İsmayıl dayı ile tanışlığımı xatırladım. Qapımı döyüb duz istemeyi, darıxanda özümü yanına verib köhne eyyamlardan olan söhbetlerine qulaq vermeyim, yoxsulluğuna göre onun halına acımağım... Her şey gözümün qabağına geldi. Qebiristanlıqdan qayıdanda baş redaktorun zeng vurmasını, meni işe qaytarmaq üçün minnetçi düşmesini Leylaya danışdım. İnanmadı, döne-döne soruşdu ki, belke meni arxayın salmaq, yüngülleşdirmek üçün zarafat edirsen?! Axır inandırdım, gözleri doldu, qoluma girdi ki, gedek bize, her şeyi etraflı danış, bu ne demekdi, ne ola biler?! Hemin gün serxoş olana qeder içdik, derdleşdik. Eslinde, Leylanı sevindiren menim işe

<< 1 ... 102 103 [104] 105 106 ... 113 >>