döyür, xecalet teri dabanıma axırdı. Sevinc qabağa düşdü, ses-küyünü başına atdı. Guya yanına salıb getirdiyi oğraş, peyğember zövcesinin züryeti, töremesiydi.
Esmer... Üz-gözü soluxmuşdu, bir deri, bir sümükdü. Onun bu halına dözmedim, doluxsundum. Sevinc bizi baş-başa qoyub bir behaneyle yan otağa keçdi. Uzun-uzun susduq, ağzımıza su aldıq. Çiçek bağlamasını yastığının yanına qoydum, yene lal-dinmez dayandım. Gözlerini tavana zilleyib nese düşünür, herden yüngül-yüngül köks ötürürdü. Özümde güc tapıb elini tutdum. Aylardır bu ellere, bu göyerçin ellere möhtacdım. Döne-döne öpdüm, köksüme sıxdım.
- Sensiz çox çetindir Esmer. Barışaq, barışaq... Her şey yaxşı olacaq.
Onun dodaqları titremeye başladı.
- Bilirem, günahların hamısı mendedir. Her şeyi yazmışdım axı...
Gözleri dolmuşdu. Bilirdi ne haqqında danışırdım: o meşum görüntü... Üzünü yan tutub içini çekdi.

Zığ qebiristanlığında felaket

Sen adamı sehradakı qarışqa yuvasının
yanında uzatmalısan, başa düşdün? Onun üzü
yuxarı olmalıdır, sifetine bal çekmelisen.
Sonra göz qapaqlarını kesmelisen ki, canı
çıxınca güneşi görsün.
Kurt Vonnequt, “Sallaqxana №5 ve ya
uşaqların selib yürüşü” romanından...

- Bir az etraflı danış, - Sebrimi basa bilmeyib hikkeyle dillendim.
- Mehrab menimle söhbet edenden sonra Vüqarın izine düşübmüş. Geceyarı iki nefer tanışı ile maşının qabağını kesibler, Zığdakı qebiristanlığa düşürüb gözden uzaq bir yere aparıblar. Zeng vurub meni çağıran kimi getdim. Eclafı pis döymüşdüler, dili söz tutmurdu. Men qezebimi birteher boğdum, başqa yolum yoxuydu. Sakit, bir az da qayğıkeş sesle onu sorğu-suala tutdum. Ağzını açan kimi “Bilirem, meni öldürmek...” - barmağımı dodağıma yaxınlaşdırıb “sus” işaresi verdim. İndiyecen ne etmişdise, hamısını boynuna aldı, ağladı, yalvardı.
Leyla derinden nefes alıb siqaret yandırdı. Qeherlenmişdi. Biz Hezi Aslanovda kirayelediyimiz evde söhbet edirdik.
- Neyi boynuna aldı?
- Klara ile başıma hansı oyunlar açdıqlarını. And içdi

<< 1 ... 107 108 [109] 110 111 ... 113 >>