ki, guya anamın ölümü haqqında nese bilmir, bunu Klara edibse de, deqiq heç ne deye bilmez. Amma yalan danışırdı, anamın ölümüne Klara baiskardır. And içmişdim ki, onunla işim olmayacaq... axırda danışdıqları meni havalandırdı.
- Ne?
- Receb...
- Danış.
- Ayxanın ölümünde... - Leyla hönkürdü - Ayxanı da Klara...
Ayağımdan yere mıxlandım, otaq başıma dolandı.
- Ayxanın hekimlerine tapşırıb ki... o uşaq ölmelidir. Deyir, hekimler uşağın bedenine tedricen ölüme aparan derman yeridibler. Tesevvür edirsen, bu adam öz balasının ölmeyine razı... - Onun eli-ayağı esmeye başladı. Tamam qüvveden düşmüşdü, rengi ağappaqdı. - Görürsen menim başıma neler getiribler? Döze bilmedim, üstüne hücum çekdim, onu öz ellerimle boğmaq isteyirdim. Uşaqlar tezeden Vüqarı döydüler, deyesen, bir qolu sınmışdı, yerde zarıyırdı. Qebiristanlıqda atıb geldik. Bilmedim, alçağın axırı nece oldu.
“Yaxşıyam. Her şeyi başa salmaq vaxtı deyilmi? Esmer.”
Sevindiyimden başımı divara döydüm.
“Seni inandırmaq üçün özümü aciz bilirem. Gerek herf-herf, cümlebecümle inanasan! Senin yazıçın”.
“Buna da dözerik! ”
Leyla ümidsizliyin cenginden yaxa qurtara bilmirdi. İçib seraser dörd saat onu teselliye tutdum; derdini, qayğısını dağıtmaq üçün ilin dili çıxardım. Tek qalmaq isteyirem dedi, tek, tekcene... Hemin gün borcunu ödeyib maşını bankdan götürdü. Kredit şöbesinin müdiri ile dilleşdi, qezebinden stolun üstündeki noutbuku müdirin üstüne tolazladı, gurultuya, qışqır-bağıra işçiler tökülüşüb geldiler. Yol boyu kirimedi, ele hey deyirdi ki, İsmayıl dayının ölümüne bu oğraşlar bais oldular. Barışa bilmirdi: nece yeni bank maşını özbaşına götürüb aparsın... Dilime güc verib onu yene teselliye tutdum. Ne yaxşı, herden bele şeyler işe yarayır. Xeyli toxtaqlıq tapdı. Qorxurdum özüne qesd ede, niyyetimi gözümden oxudu. Gözleri xumarlana-xumarlana, bir az da fahişe edasıyla:
- Qorxma, senin romanını oxumamış özüme qıymaram. - dedi.
Ardınca dalğalı, uzun bir gülüş...
- Ömrü boyu onu

<< 1 ... 108 109 [110] 111 112 113 >>