yazaram...
Xoşuna geldi. Atılıb boynumu qucaqladı.
- Deyesen, bacarmadın.
- On gün sakit bir hücreye çekilsem, bitirerem.
- Hezi Aslanovdakı ev senin ixtiyarındadır. Menden nigaran qalma.
Açarı alıb onu bağrıma basdım. Geceden xeyli keçmiş yataqxananın zirzemisindeki tapançanı yoxladım. Üreyimden keçdi ki, aparıb zibil qablarından birine atım, başımdan redd olsun! Ele bil, qeybden bir ses geldi: el vurma! Üşenib zirzemiden çıxdım. Eve çatar-çatmaz telefonu söndürüb, dan yeri sökülenecen klaviaturanın düymelerini döyecledim. Seheri dözmedim, telefonu yandırar-yandırmaz Leylanın sms-ini aldım: “O alçaq özünü asdı.”
Bu da Maestronun aqibeti!
“Bes Elçinden ne xeber?”
“Qaçıb xarice. Deyesen, Klaranın yanındadır.”
“Maestronun adını sinenden pozdurma. Yadigar saxla!” - Qelbime şeytan girdi, Leylanı axmaqcasına sancıb telefonu yeniden keçirdim. Yazmaq, yazmaq... Deli ehtirasla klaviaturanın düymelerini döyeclemekden hezz almaq ne demekdir, Tanrım?! Bu, havalanmağa geden yolun başlanğıcı deyilmi?!

Epiloq

Mayın evvellerinde Esmer tam sağaldı, işe çıxırdı. Onu her gün qarşılaya bilmesem de, vaxt tapdıqca zencirini qırmış it kimi Akademiyanın qarşısına götürülürdüm. Yene küskündü, her kelmesinden qezeb, qısqanclıq tökülürdü. Her şeye dözerdim; axı, bizim ulduzumuz barışacaqdı... Yoxumu var bilen bu Allah bendesinden sarı başım neler çekdi, nelere dözdüm...
Menim romanla elleşen vaxtlarımda Leylanın köhne biznesmen dostlarından biri peyda olub, öz dediyine göre, yaxşı pul qoparıb ondan. Vüqarın ölüm işi araşdırılanda Mehrabın hesabına 80 min manat yatırdıb, Türkiyeye yola salıb. Hemin günlerde men romanımı bitirib şad-şalayın Bakı küçelerinde veyillenir, Leylanın teze-teze üze çıxan dostlarının “halal” pulu ile yeyib-içir, gödenimi doldururdum. Bir roman yazmaq ne olan şeydir, ele bil, göyleri mene vermişdiler. Axmaq ağlımla xeyal qururdum ki, Esmeri qoltuğuma vurub kübar cemiyyetlerine gedende adamlar bu qüdretli senetkarın qarşısında tezim edib,

<< 1 ... 109 110 [111] 112 113 >>