maşın dolu küçelerle yortub Akademiyanın qarşısına gelmek...
- Esmer, Esmer... Alo, alo... Esmer, eşidirsen meni? Esmeeerr!!! - Xettin o başında qarmaqarışıq sesler eşidildi.
- Esmeeeerr!!! - Metronun qarşısındakı qezet köşküne tepik ilişdirdim. Satıcı çıxıb üstüme kükredi.
- Alo... - Nehayet, ses geldi.
- Heç kimle görüşme, oldu? Bu deqiqe çıx, birbaş eve get. Birbaş eve! Yubanma!
- Axı, ne olub? Narahatam. Bir iki-kelme de, nolar... - Ağlamsındı.
- Her şeyi danışacam, ezizim, darıxma. Vaxt itirmek olmaz, bu deqiqe çıx! - Dedim, - bu deqiqe çıx, çıııxxx!!! - Sesimden üşenen telebe qızlar menden gen qaçırdılar.
Tfu!!! Bu qadın hardan çıxdı? Esmerle niye görüşmek isteyir, meqsedi nedir? Gerek deyerdim, tek getmesin, qorxuludur. Zeng vurub telefonu qulağıma sıxdım.
- Esmer, yanında kim var? Teksen?
- Kafedradayam. Telebem menimledi. İndi çıxıram.
- Tek çıxma! Yanında kimse olsun!
- Sevinci çağıraram.
- Mütleq. Yolda kimse size yaxınlaşsa, arvad olsun, kişi olsun, ferq etmez, fikir vermeyin. Çalış hemişe gedib-geldiyin yolu deyiş, aralıq döngelerle get!
- Receb, qurban olum, meni qorxuzma... Nese de!
- Başqa vaxt! Metronun girişinde sizi gözleyecem.
Telefonu qapayıb özümü metronun girişindeki tünlüye vurdum. Platformada iyne atsaydın, yere düşmezdi. Bir-birile mezelenen telebelerin ses-küyü, şit zarafatları eseblerime toxunurdu. Menim platformada ora-bura vurnuxmağımdan sekkiz deqiqe sonra qatarın gur projektorları qaranlıq tunelin derinliyini işıqlandırdı. Bextimden bu qoca qurğu da yorğun düşmüşdü. İllah da, Nizami stansiyası ile 28 mayın arasında keleyi lap kesildi. Yaylı qapılar açılar-açılmaz özümü bayıra atıb, eskalatora sarı götürüldüm. Solda dayanan adamları dümsükleyir, dodağının altında donquldanan qocaları vecime almırdım.
...Pillekenin başında qaynaşan adamları inceledim, qızların biri de göze deymirdi. Üç defe dalbadal nömresini yığmaq da işe yaramadı. Hirs-hikke, peşmançılıq içimi qurd kimi yeyirdi. Yolu elime alıb Akademiyaya

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 113 >>